بریده‌های کتاب شب هرگز کاراکاس را ترک نخواهد کرد

پسران انقلاب چنین قدرتی داشتند.در دو سوی خطی ازهم جدایمان می‌کردند؛ آن هایی که داشتند و آن‌هایی که نداشتند، آن هایی که می‌رفتند و آن‌هایی که می‌ماندند، آن هایی که می‌توانستی بهشان اعتماد کنی و آنهایی که نمی‌توانستی.

سرگرمی‌های ملت در همین خلاصه می‌شد:حفظ ظاهر.مهم نبود که پول نداری یا کشور در آستانه فروپاشی قرار گرفته است. این پادشاهی همیشه همینطور بوده است.....تمام آنچه ورم می‌کرد و به سیلاب عظیمی از هرزگی می‌انجامید از همین چیزها نشئت می‌گرفت.آن زمان می‌توانستیم قسر در برویم؛ ذخایر نفتی مان از پس صورت حساب‌های قلنبه مان برمی‌آمد،یا دست کم چنین تصوری داشتیم

پولی که به زحمت پخش می‌کردند حتی پیش از آنکه سوزانده شود ارزشی نداشت.ارزش دستمال سفره از اسکناس صد بولیواری بیشتر بود؛اسکناس‌هایی که وسط پیاده رو دود می‌شدند و به هوا می‌رفتند، و انگار خبر از آینده ای می‌دادند که انتظارمان را می‌کشید.

لازم نبود کسی راه و چاه را نشانم دهد.زمان خودش همه چیز را یادم داده بود.سرنوشتمان را مدت‌ها قبل از آنکه زمانش فرا برسد با جنگ سرشته بودند.مادرم اولین کسی بود که به این شهود رسید؛ سال‌ها عمرش را صرف آماده سازی و ذخیره سازی کرد.محض محکم کاری انباری را طوری پر می‌کردیم که انگار قرار است حیوانی را پروار کنیم و تا ابد به او غذا دهیم.

قول داده بودند. که دیگر سرقتی در کار نباشد، که همه‌چیز مال مردم خواهد بود، که همه خواهند توانست خانه‌ی رویاهای‌شان را داشته باشند، که دیگر هیچ اتفاق بدی نخواهد افتاد. مدام فقط قول می‌دادند. خواسته‌های بی‌پاسخ زیربار خشمی که به آن‌ها دامن زده بود له می‌شدند.