بریده‌های کتاب دائو ده جینگ: کتابی درباره ی راه و نیروی راه

آن که می‌داند لب فرو می‌بندد آن که می‌گوید نمی‌داند.

از آنچه داری خشنود باش، از وضعیت موجود شاد باش. آن‌گاه که متوجه شوی هیچ کمبودی نیست، جهان به تو تعلق دارد.

اگر می‌خواهی چیزی را کوچک کنی، برای نمونه کاستی های موجود در شخصیت، اگر آن‌ها را سرکوب کنی، یا نادیده بگیری، ادامه خواهند یافت. اما اگر اجازه یابند در هوشیاری ات حضور داشته باشند، سرانجام ضعیف خواهند شد.

نشانه‌ی انسان ملایم رهایی از افکار و عقاید خود است. شکیبا مانند آسمان، فراگیر مانند آفتاب، محکم مانند کوه، انعطاف پذیر مانند درختی در باد؛ او هیچ هدفی پیش رو ندارد و از هر چه زندگی برایش پیش می‌آورد، استفاده می‌کند و فایده می‌برد. هیچ چیز برای او غیر ممکن نیست، زیرا که او رها کرده است.

ورزشکار خوب به حالتی از هوشیاری جسمانی میرسد که ضربه‌ی درست یا حرکت درست، به خودی خود، بدون تلاش و رها از دخالت اراده‌ی عامدانه انجام می‌پذیرد. این الگویی برای بی عملی‌ست؛ ناب‌ترین و موثرترین شکل عمل. بازی‌ست که بازی می‌کند؛ شعر است که شعر را برکاغذ می‌آورد؛ نمی‌توان رقصنده را از رقص جدا کرد.

عاشق حقیقی متوجه است که شخص خاصی برای دوست داشتن نیست؛ برای همین است که در دسترس هرکسی‌ست که به او نیاز دارد. - 🤔!؟

همه‌ی چیزها تکیه به جنبه‌‌ی زنانه و رو به جنبه‌ی مردانه دارند. آن‌گاه که جنبه‌های مردانه و زنانه ترکیب شوند، همه چیز به هماهنگی می‌رسد.

اگر می‌خواهی کل شوی، بگذار که جزء باشی. اگر می‌خواهی صاف شوی، بگذار که خمیده باشی. اگر می‌خواهی پر شوی، بگذار که خالی باشی. اگر می‌خواهی که تولد دوباره بیابی، بگذار که بمیری. اگر می‌خواهی همه چیز به تو داده شود، از همه چیز دست بکش.

خودت را به تمامی ابراز کن، و سپس ساکت بمان. مانند نیروهای طبیعت باش: وقتی باد می‌وزد، باد می‌وزد؛ وقتی باران می‌بارد، باران می‌بارد؛ وقتی ابر می‌گذرد، خورشید می‌درخشد؛ اگر آغوشت به روی دائو گشوده باشد، با دائو یکی هستی، و می‌توانی به‌تمامی جلوه‌ی آن باشی. اگر آغوشت را به روی‌ بینش بگشایی، با بینش یکی هستی و می‌توانی به‌تمامی آن را به کار ببری. اگر خود را در برابر از دست دادن بگشایی، با از دست دادن یکی هستی، و می‌توانی به‌تمامی آن را بپذیری. آغوشت را به روی دائو بگشا، سپس به پاسخ های طبیعی ات اعتماد کن. همه چیز در جای خود قرار خواهد گرفت.

کار خود را انجام بده و سپس کنار بکش؛ وقتی با همه‌ی وجود کار خود را انجام دهی، با شادی آن را رها می‌کنی، درست مانند پدر یا مادری که می‌گذارند فرزند برود و زندگی خود را تشکیل دهد.

انسان‌های عادی از تنهایی بیزارند، در حالی که استاد از آن بهره می‌برد، او با استقبال از تنهایی خود متوجه می‌شود که با کل عالم یکی‌ست.