بریده‌های کتاب سراپاگوش

آیا سکوت به کفاره نزدیک‌تر نیست؟ بیان چیزی اونم انقدر دیر، دیگه چه فایده‌ای داره؟ نباید برید یه گوشه و به اندازه سهمی که از این اتفاق داشتین، عذاب رو تحمل کنین؟

همیشه به تنهایی در همین اتاق می‌نشست و مشغول نوشتن نامه می‌شد. در بین این ویرانه‌ها خود را سرگرم می‌کرد تا از دنیای بیرون و مردمش پنهان بماند. او معتقد بود که از زبان و کلمات خاصی برای جنگ علیه دنیای بیرون استفاده می‌کند. حالا از تک‌تک آن‌ها درس گرفته. او نه باخت داده و نه برنده شده. درست همانطور که چه مردم موافق باشند چه نه، زمان به گذر خود ادامه می‌دهد، او هم فقط مشغول زندگی در فصل دیگری از سرنوشت بوده‌ است.

من باعث آسیب دیدن آدما شدم؛ مخصوصاً اونایی که از همه بهم نزدیک تر بودن.

رفتار گربه تقریباً شبیه نوعی حکایت در مورد تصمیم سخت برای انتخاب یک مورد، بین دو نیاز ضروری ولی متضاد بود: گرسنگی یا وقار؟

کفاره دادن در واقع به نفع کسی نیست که اشتباه رو مرتکب شده؟

نگاه محافظه‌کارانه شان نشان از شک و ترحمی است که به هه سو دارند. همین نگاه‌ها او را عذاب می‌دهند.

میدونین چی اهمیت داره؟ رها نکردن اکثر مردم چند بار چیزی که میخوان و امتحان میکنن و اگه به نتیجه نرسید کلاً منصرف میشن اینجور آدما بعد از رها کردن میگن ما برای این کارا ساخته نشده بودیم

صبح دوشنبه. همان روزی از هفته که قلب انسان را مملو از عزم و نوید می کند. زمان مناسبی برای فراموش کردن شکست ها و اشتباهات هفته قبل و شروعی تازه. زمان روشن کردن آتش امید و انتظار...

در عین حال، شاید زندگی کردن به این معنا باشه که یاد بگیریم کارهای خیلی بدتری را انجام بدیم. وانمود می‌کنیم که زنده‌ایم. زندگی می‌کنیم، اما همگی کمابیش مرده ایم.

این راه زندگی کردن نیست. فرقی با مُرده‌ها نداریم. می‌تونی تا ابد اینجوری زندگی کنی؟ می‌تونی؟

این کلمات و جملات ساده توانایی نشان دادن دردی که خیلی وقتها قلبش را در هم می فشرد، نداشت. اصلا کافی نبود.

اون روز خیلی خسته بودم. تنها چیزی که بهش فکر می‌کردم این بود که چقدر دلم کمی استراحت می‌خواهد؛ حتی اگه شده فقط برای یه روز. برم جایی که هیچ کس نتونه پیدام کنه.

همیشه عادت داشت احساساتش رو پشت پرده قایم کند.گاهی اوقات زندگی برایش طاقت فرسا می‌شد؛ با اینکه معمولاً از پسشان برمی‌آمد، سریع آنها را به دفتر خاطرات ذهنش می‌سپرد.

درست همانطور که چه مردم موافق باشند چه نه، زمان به گذر خود ادامه می دهد، او هم فقط مشغول زندگی در فصل دیگری از سرنوشت بوده است.

به هر حال بازی همینه ديگه؛ وقتی یه طرف می بره، اون یکی می بازه بچه ها برنده میشن،می بازن و شاید این وسطا چیزی یاد بگیرن.

بعضی وقتا فکر می‌کنم که اون فقط به زندگیش ادامه نمی‌ده بلکه داره برای زنده موندن می‌جنگه. شاید به خاطر همینه که تا الان نمرده.

گاهی اوقات آدم نمی تواند حرف هایی را راحت بیان کند یا حتی آن هارا در ذهنش محبوس نگه دارد صرفا برای اینکه دوست دارد همه چیز اینطور پیش برود!

اینکه مردم بدون هیچ دلیلی از یه چیزی خوششون نمیاد خیلی سرد کننده ست،‌نه؟

هتک حرمت؟ مگر مشکل اصلی هتک حرمت و توهین چیست؟ سنگ را در هر جای خیابان پرتاب کنی، به کسی یا چیزی بر می‌خورد که شرایط بی احترامی و توهین را تجربه کرده. توهین همه جا هست، مگر نه؟

آن ها در طول زمان یاد گرفته اند حرف هایی که درپشت پرده ی سکوت نشسته است را بشنوند. حالا می دانند که این تنها راه برای جلوگیری از آسیب رساندن به يکديگر است.