بریده‌های کتاب جنگ آخر زمان

آدم جنایتکار نمونه‌ای از توش و توان زیادی است که به راه نادرست افتاده. جنگ این توش و توان را به مجرای درست می‌اندازد. این‌ها می‌دانند چرا می‌جنگند، و این باعث می‌شود شجاع باشند، حتی گاهی اوقات مثل قهرمان‌ها می‌شوند.

جهل و بی خبری به اشراف امکان داده از این بدبخت‌ها مشتی آدم افراطی و متعصب بسازند و به چیزی حمله کنند که منافع ثروتمندان و متنفذان را تهدید می‌کرده، چرا که جمهوری مدعی برابری همه آدم‌هاست، بنابراین همه امتیازاتی را که در رژیم اشرافی حق مادرزادی به حساب می‌آید، نفی می‌کند.

سیاست همیشه خسته اش می‌کرد، کسلش می‌کرد، مشغله ابلهانه ای بود، مایه غم و غصه بود، چون روشن‌تر از هر کار دیگری، فلاک و زبونی آدم را آشکار می‌کرد.

در رویارویی با مرگ چیزی که خودش را نشان می‌دهد، والاترین احساس‌ها نیست، بلکه پست‌ترین و زشت‌ترین غریزه‌ها و پول‌دوستی و زیاده‌طلبی است.

همه روشنفکرها خطرناکند.ضعیف، احساساتی، و قادر به اینکه بدترین کارهاشان را با بهترین فکرها توجیه کنند. مملکت به اینها احتیاج دارد، اما باید مثل حیواناتی که قابل اعتماد نیستند، مواظبشان بود.

تنها دلخوشی‌ام این است که همین‌روزها می‌میرم و این‌قدر نمی‌مانم که شاهد خرابی این مملکت باشم.

تصور مرگ یک نفر آسانترست تا مرگ صد نفر، یا هزار نفر. مصیبت وقتی تکثیر بشود انتزاعی می‌شود. آدم از چیزهای انتزاعی کمتر ناراحت می‌شود.

این مردم بینشی تیز و دقیق و رفتاری کاملا عادی را با خرافاتی باورنکردنی یک‌جا جمع کرده‌اند.

این طرف‌ها مالک برای زیردستانش همسر انتخاب می‌کند و زن جماعت درست توی خیابان زیر شلاق پدران حیوان‌صفت و شوهران مست‌شان می‌افتند و مردمی هم که شاهد این صحنه‌ها هستند در کمال بی‌اعتنایی تماشا می‌کنند. این خوراکی برای تفکر است. رفقا ما باید کاری کنیم که انقلاب نه‌تنها به استثمار انسان از انسان، که به استثمار زن به‌دست مردم هم پایان بدهد و در کنار برابری طبقات برابری جنسی را هم برقرار کند.

آن‌قدر روز و شب در هزارتوی خیابان‌های سالوادور پرسه زده بود که هرکس می‌دیدش او را آدمی دلباخته این شهر به حساب می‌آورد. اما چیزی که گالیلئوگال به آن توجه داشت زیبایی‌های باهیا نبود، آن منظره‌ای بود که دیدنش همواره او را به عصیان می‌کشید: بی‌عدالتی.

نفرت ، مثل هوس ، عقل را از کار می اندازد و آدم را بدل به موجودی سراپا غریزه می کند

فرسودگی او را از ترس از تردید و دودلی و از خیال‌های واهی خلاص کرده.

نفرت، مثل هوس، عقل را از کار می‌اندازد و آدم را بدل به موجودی سراپا غریزه می‌کند.