بریده‌های کتاب سه فلسفه زندگی

پاسکال می‌گوید:«هرکس که بیهودگی زندگی را درک نکند، در واقع خودش باید بسیار بیهوده باشد.»

گناهکار خواندن یک انسان ستایش بزرگی است. فقط شخص آزاد می‌تواند گناهکار باشد.

فلسفه داستان جست‌و‌جوی انسان به دنبال خدا و کتاب مقدس داستان جست‌و‌جوی خداوند به دنبال انسان است.

عشق صرفاً در ما، با ما، به عنوان عملکرد ما رشد نمی‌کند؛ بلکه ما در آن، با آن، به عنوان عملکرد آن رشد می‌کنیم.

کرکگور می‌نویسد «اگر می‌توانستم تنها یک درمان برای همه بیماری‌های مدرن جهان تجویز کنم، سکوت را تجویز می‌کردم. زیرا حتی اگر کلام خداوند در جهان مدرن خوانده می‌شد هیچ‌کس به آن گوش فرانمی‌داد؛ صداهای بسیار زیادی وجود دارند، پس باید سکوت کرد.» کتاب جامعه سکوت می‌کند.

عشق برای ما چیزی نیست که به آن نزدیک شویم؛ چیزی است که به ما نزدیک می‌شود. ما آن را روشن نمی‌کنیم؛ او ما را روشن می‌کند.

هدفون‌های ما آن‌قدر گوش‌های ما را با صداهای مصنوعی پر می‌کنند که ما آن سکوت گوش‌خراش را که تماماً در قلب آن صداست نمی‌شنویم. ذهن‌های ما پر شده است، اما قلب‌هایمان تهی است. اگر ما جرئت داشته باشیم، مانند اگزیستانسیالیست‌ها، به «صدای سکوت» گوش فرادهیم مانند آنها وحشت‌زده خواهیم‌شد. در حالی که گذشتگان به موسیقی کیهانی، «موسیقی افلاک» گوش می‌دادند، ما به پاسکال گوش می‌دهیم که می‌گفت«سکوت ابدی آن فضاهای بی‌نهایت مرا سرشار از وحشت می‌کند.»

ماهیت دوزخ رنج نیست بلکه بیهودگی است، نه درد بلکه بی‌هدفی است، نه رنج بدنی بلکه رنج روحی است. دانته حق داشت که علامت دروازه دوزخ را چنین بخواند:« ای کسانی که اینجا وارد می‌شوید، تمام امیدهایتان را رها کنید.»

فیلسوف پرسش مطرح می‌کند، اما عاشق به آن پاسخ می‌دهد. سَر فکر می‌کند، اما قلب نغمه‌سرایی می‌کند.

ما هرچیز را در تقابل درک می‌کنیم و کتاب جامعه در تقابل و متفاوت با مابقی کتاب مقدس است، پرسشی است که بقیه کتاب مقدس پاسخی به آن است. هیچ چیز بی‌معنی‌تر از یک پاسخ بدون پرسش نیست. به همین دلیل است که ما به کتاب جامعه نیاز داریم.

ایستادگی کردن در ایمان ارزشمند است، نه به این دلیل که رنج و ایمان خودشان به تنهایی ارزشمندند، بلکه به این دلیل که چنین ایمانی از مرکز ابدی و عمیق شخص، من، و اراده او ناشی می‌شود نه از احساسات، و بخش‌هایی از شخص که وابسته به محیط‌اند و آنچه در جهان اتفاق می‌افتد. زیرا جهان به تدریج از بین می‌رود، اما نفس از بین نمی‌رود.