بریده‌های کتاب چهره ی یک غریبه

غم‌ها توی نوبت نمی‌مونند.

تنها فایده‌ی یک فاجعه این بود که مشکلات کوچک‌تر در دلش گم می‌شدند.

رنج هرکسی برای خودش سخت است و این فکر که افرادی با رنج‌های بزرگ‌تر دست به گریبانند، به ذهن افراد کمی می‌رسد.

اشراف‌زاده‌ها. اون‌ها ردشون رو بهتر از جنایتکارهای معمولی پاک می‌کنند و بیش‌تر تلاش می‌کنند این کار رو بکنند. اغلب اشتباهی نمی‌کنند، اما خدا به داد برسه وقتی این کار رو بکنند!

حتما چندباری زمین می‌خورم و به نحو وحشتناکی احمق به نظر خواهم‌ رسید و باعث خوشی خیلی‌ها خواهم شد که از من خوش‌شون نمی‌آد، اما باز هم بهتر از اینه که تلاش نکنم.

آدم باید یه نفر رو خیلی بشناسه تا بتونه این‌طور ازش متنفر بشه.

وقتی می‌تونی به مردم واقعا کمک کنی که یاری‌شون کنی به چیزی که خودشون هستند تبدیل بشند، نه به چیزی که تو دوست داری.

او رویا بود، مخلوقی از خاطرات و تشنگی روحش.

معمای خودش پسِ ذهنش سنگینی می‌کرد. عجیب بود که خالی بودن ذهن می‌توانست این همه بار داشته باشد.

اشک‌هایی که مدت‌ها حبس‌شون کنیم بهمون ضرر می‌رسونند.

انگیزه‌های از سَرِ محبت و علاقه در راهروهای قدرت همان‌طور پنهان و گم می‌شدند که ریشه‌های درختان در خاک.

این گروه اجتماعی، خیلی به چیزی که بهش می‌گویند آبرو و اعتبار اهمیت می‌دهند؛ بعضی‌هاشون خدمه‌ای رو که نمی‌تونند حقوق‌شون رو بدهند نگه می‌دارند تا ظاهرشون رو حفظ کنند؛ شش سری غذا به مهمونشون می‌دهند و خودشون باقی اوقات نون خشک می‌خورند؛ ... غرور، ارباب بدجنسیه و بدترین نوعش هم غرور اجتماعیه.

حسی نفرت‌انگیز بود، حتی کمی رقت‌انگیز، این که کسی وانمود کند جایگاه برتری دارد یا تلاش کند افرادی را که کم‌ترین ارزشی برایش قایل نیستند تحت تاثیر قرار بدهد

خیلی از زن‌ها زندگیشون رو با غم و غصه می‌گذرونند چون چیزهایی ندارند که مردم می‌گویند باید داشته باشند.