بریده‌های کتاب سرخ سفید

نویسنده تنهاترین تکه‌ی تاریخ است...

ناگهان با یک نگاه به زنی شکسته اما زيبا با ابروهایی پر دلش می‌لرزد... مردها در سالِ 58 هم تفاوتی با مردهای سال‌های قبل و بعد ندارند

اما مگر نه این که هر آدم لحظه ای باشکوه دارد در زیستنش؟... لحظه ای که میتواند از تاریخ و روزگار جدایش کند و به آن تکیه بدهد... این لحظه را نمیشود با هیچ کس در عالم تقسیم کرد

در تاریخ هر انقلاب بیمارستانها سردخانهها و گورستانها بسیار پرکارند. بدشانس مردههای عادی ای اند که این روزها گذرشان به پزشکی قانونی میافتد. انگار بی موقع ریق رحمت را سر کشیده اند،مزاحم اند... سه سال کار توی سردخانه به او یاد داده بود که همه ی مرده ها به یک اندازه حق مُرده بودن

و جهان برای آدمی که در آنی احساس کند هیچ مطلق است تنگ تر از رحم معیوبِ زنی است با لگن خاصره ی تنگ... صدای اذان از نزدیک به گوش میرسد. کیوکوشین کای سی و سه ساله به عادت همیشه زیرلب میخواند الله لا اله الا هو الحى القيوم...

بعضی بارهایی که تاریخ روی شانه‌های آدم‌ها می‌گذارد آن‌قدر سنگین است که انسان به انصافِ تاریخ شک می‌کند.