بریده‌های کتاب دروغگویی روی مبل

دایی موریس ارتودوکسم که اونقدر پایبند به خوردن کوشر(غدای حلال یهودی) بود که حتی توی ساندویچ‌فروشی‌هایی که غذای‌های غیرکوشر می‌فروختند، ساندویچ پنیر هم نمی‌خورد؛ اون می‌ترسید چاقویی که قبلا پنیر رو بریده بود، قبلش ساندویچ گوشت خوک رو بریده باشه. ما یه مسئولیت داریم و یه تعصب به تظاهر مسئولیت.

می‌دونی خودکشی در بین تومورشناس‌ها چقدر زیاده؟ به اندازه‌ی خودکشی روان‌شناس‌هاست! احتمالا خودآزاری داری که این‌کار رو انجام می‌دی.

اگه روی سنگ قبر مشتریت بنوسین که اون شیفته ی پول بوده، چه حسی بهش دست میده؟ آیا دوست داره کل زندگیش در چنین جمله ای خلاصه بشه؟

تا حالا به این موضوع فکر کرده‌ای که وقتی برای اولین بار یک مریض رو می‌بینی، تشخیص دادن چقدر راحت‌تر اسن؛ در حالی که هرچه بیشتر بیمارت را بشناسی این کار سخت‌تر می‌شود

از میان کلمات ناراحت‌کننده‌ای که بر زبان و قلم می‌آید، ناراحت‌کننده‌ترینش این است: شاید میشد!

همون‌طور که می‌دونی ما همیشه روز تولد رو به عنوان چیزی خوشحال‌کننده جشن میگیریم، ولی به نظر من عکس این مسئله صادقه. این تولدها نمادهای ناراحت‌کننده‌ای هستن که نشون میدن عمرمون درحال تموم شدنه و جشن تولد تلاشی برای رد کردن این ناراحتیه.

مسئله رابطه‌ی پر کشمکش حسرت و مرگ است. مرگ این رابطه را در زمان تثبیت می‌کند. این رابطه تا ابد پر کشمکش، بی‌پایان و بد باقی می‌ماند.

او از بیمارانش می‌خواست افسوس‌هایشان را برای رفتار گذشته‌شان بررسی کرده، از افسوس‌های آتی اجتناب کنند. او می‌گفت:" هدف اینه که جوری زندگی کنین که پنج سال دیگه با افسوس به پنج سال گذشته زندگی‌تون نگاه نکنید."

خودبزرگ‌بینی موکل تو احتمالا پوششی روی تصویر خودشه، تصویری که پر از شک و شرم و عدم اعتماد به نفس هست. افراد متکبر معمولا احساس می‌کنن که برای اینکه در سطح دیگران باقی بمونن باید بیش‌ازحد به‌دست بیارن بنابراین نباید دنبال خودبزرگ‌بینی و عشق به‌خودش باشی. در عوض باید روی تحقیر نفسش تمرکز کنی.

همه‌چیز ناپدید خواهد شد. این ماهیت تجربه است. هیچ‌چیز پایدار نیست. پایداری توهم است؛ و روزی منظومه خورشیدی نابود خواهد شد.

پدربزرگ من...‌ چیز زیادی ازش یادم نمیاد جز اینکه شطرنج بازی کردن رو بهم یاد داد، هر بار که بازی‌مون تموم میشد و مهره ها رو توی جعبه‌ش می‌ذاشتیم، یه چیز بهمن می گفت، هنوز صدای آرومش تو گوشمه:« میبینی کرول! زندگی مثل شطرنجه؛ وقتی بازی تموم میشه، همه ی مهره ها، پیاده، شاه، وزیر... همه به یک جعبه بر میگردن...»