بریده‌های کتاب فاطمه ای که تو یادمان دادی

همیشه نشسته ایم پای در سوخته و آسمان آسمان اشک می باریم و کسی نیست به ما بگوید: درِ سوخته بیشتر گریه دارد یا دل سوخته؟

چه کار کنیم؟ چشم ها که اجازه نمی گیرند از ما! دارند خودشان می خوانند و اشک می ریزند. وای از این قبر و این سنگ قبر! اِنگار که از روی قبر کنده شده و دارد می خورد روی سرمان. بالای این سنگ بزرگ،نوشته شده:مادر. زیر مادر،نام یک زن را نوشته اند و زیر اسمش نوشته اند که او کنیز مادرت بوده. به کجا ببریم این غم را؟ قبر کنیز مادرت نشان دارد امّا مزار مادر تو بی نشان است.

مگر خیر خواهی مردم چه در خفا چه آشکارا گناه است؟ مردم از مادر چیزی جز خیر خواهی می خواهند؟ اگر خیر خواهی ، گناه مادر نبود پس تو بگو گناه مادر چه بود؟

فاطمه ما هم بازويش كبود است، هم صورتش هم دلى دارد كه ازما درياى خون شده آقا! مزد رسالت جدت را ما با خون كردن دل دخترش داده ايم ودشمنانش با كبود كردن بازو و صورتش اين كه قابل كتمان نيست، هست؟ فاطمه ما هميشه بيمار است ولى فاطمه تو فقط چند روزى بيمارشد تابيماری اش سرمايه بيدار شدن يك عالم باشد واى به حال ما! براى بيمارى فاطمه اشک ريختيم و پس از آن خوابيديم ما صورت فاطمه را با رنگ نيلى مىشناسيم كه خبر از سيلى می دهد، فاطمة توهم سيلى خورده اما صورت او خورشيدى است كه هم دنيا را مى دهد، هم بهشت را،

ما گریه می کنیم هم بر گریه ی دمادم فاطمه (ع)، هم بر فریادهای او در مسجد. آری ؛ ما اشک ریختن را خوب یاد گرفته ایم اما فریاد زدن را نه .

نور دادن به اهالی زمین و آسمان که گناه نیست؟ هست؟

بگو که فاطمه دوست نداشت با مرد غریبه ای روبرو شود ، چه رسد به نامرد:)...