بریده‌های کتاب فروغ زندگی

همه‌ی استبدادگران به فشار نیاز دارند. و این نیاز سال به سال بیشتر می‌شود، اما کمتر نمی‌شود. طبیعت آن‌ها این‌طور اقتضا می‌کند و همین فشار هم کار آن‌ها را تمام می‌کند.

_عجیب است گاهی صدها نفر می‌میرند و هیچ احساسی به انسان دست نمی‌دهد. اما گاهی با مرگ یک نفر که چندان هم به ما نزدیک نیست؛ احساس اندوهی عمیق به ما دست می‌دهد. 509 گفت: _ تصورات را نمی‌توان با کمیت بیان کرد. شدت احساسات هم در قالب کمیت نمی‌گنجد. هر احساسی فقط وجود دارد آن هم به شکلی واحد. فقط کافی است آن را حس کنی.

هرکس سهم خود را گرفت و به آرامی شروع به خوردن کرد. شهر در مسافتی دور در زیر پای آنان در حال سوختن بود. تل اجساد پشت سرشان بود. گروه کوچک در سکوت دور هم جمع شده بودند و نان می‌خوردند. این نان با همه‌ی نان‌هایی که تا آن روز خورده بودند، فرق داشت.همچون یک مراسم عشای ربانی عجیب بود که آنها را از بقیه افراد خوابگاه، از تسلیم‌گرها، متمایز می‌ساخت. آنها با هم نمی‌جنگیدند. برای خود دوستانی یافته بودند و هدفی داشتند. آنها دشت‌ها و کوه‌ها را، شهر را و شب را تماشا می‌کردند— و در آن لحظه سیم‌های خاردار و برج‌های مسلسل به چشم هیچ یک از آنها نمی‌آمد.

هیج یک از ما نمی‌داند چه چیز را می تواند فراموش کند و چه چیز را نمی‌تواند. همه‌ی ما خیلی چیز داریم که باید فراموش کنیم. در غیر این صورت احتمالا باید همین جا بمانیم و بمیریم.

طبیعت قابل اعتماد بود_ معنی فرار نداشت.