بریده‌های کتاب بدن فراموش نمی کند

اگر نتوانید کاملا اینجا باشید، به جاهایی خواهید رفت که حس زنده بودن داشتید، حتی اگر چنین مکان هایی مملو از وحشت و مصیبت باشند.

نخستین درس های خودمراقبتی را به همان شکلی یاد می‌گیریم که از ما مراقبت شده است.

ابتلا به تروما یعنی طوری به سازماندهی زندگی ادامه می‌دهید که گویی تروما به شکلی تغییرناپذیر و ثابت هنوز جریان دارد ؛ زیرا هر مواجهه یا رویداد جدیدی آلوده به گذشته است.

نادیده گرفتن واقعیت درونی ذره ذره درک شما را از خود، هویت و هدفتان از بین می‌برد.

ریشه های تاب آوری را باید در حس فهمیده شدن و حضور در ذهن و قلب فردی عزیز، هم نوا و متین پیدا کرد🍃 (دیانا فوشا)

خشمی که جایی برای رفتن ندارد به شکل افسردگی ، خودانزجاری و اقدامات خودمخرب به شخص باز می‌گردد.

کودک یاد میگیرد تا همان مفهومی شود که مادر از کودک در ذهن دارد.

بعد از تروما، دنیا به دو دسته مشخص تقسیم می‌شود: آن‌هایی که می‌دانند و آن‌هایی که نمی‌دانند.

با تماشا کردن، چیز‌های زیادی مشاهده می‌کنید. یوگی برا

سرکوب نداهای درونمان برای کمک باعث نمی‌شود تا هورمون‌های استرس، بدن را به جنبش در نیاورند.

چه کسی می‌تواند قبر مناسبی برای این تکه‌های آسیب‌دیده‌ی ذهن پیدا کند تا درکنار هم آرام گیرند؟ زندگی به حرکتش ادامه می‌دهد؛ اما هم‌زمان در دو جهت زمانی ؛ آینده نمی‌تواند از چنگ حافظه‌ای مملو از اندوه رهایی یابد .

خیال بود یا رویایی در بیداری؟ آن موسیقی تمام شده؛خوابم یا بیدار؟

سکوت درباره تروما به مرگ منتهی می‌شود، مرگ روح.

در دنیای امروز، کدپستی منزلتان، حتی بیشتر از کد ژنتیکی‌تان، تعیین می‌کند ایا زندگی امن و سالمی خواهید داشت یا نه.

خاطرات تکامل می‌یابند و تغییر می‌کنند.