بریده‌های کتاب علامه (صد روایت از زندگی مرحوم علامه طباطبایی)

یک عصبانیت بیست سال انسان را عقب می اندازد!

همراهان احترام و ادب ایشان نسبت به ضریح و بارگاه امام هشتم را که دیدند به حضرت علامه سخنان نویسنده مشهوری را رساندند که آن شخص بوسیدن ضریح امامان را کار درستی نمی داند. آقا نگاهی به آن انداخت و با جدیت فرمود: اگر منع مردم نبود، من از همین ورودی مسجد گوهرشاد تا ضریح، زمین را می بوسیدم.

آقایان! ابدیت در پیش داریم! ما هستیم که هستیم!برای آن کار کرده اید؟!

تقید به ادب عبادت در آقا به قدری بود که با وجود کسالت شدیدشان در اواخر عمر مبارک، تمایل داشتند تا حد امکان نماز را ایستاده اقامه کنند. گاه شاگردشان از پشت‌سر مراقب ایشان بود تا به زمین نیفتند اما چند باری زمین خورده بودند و سرشان شکسته بود.

بی‌خود غضبناک می‌شوی و انتظار هم داری که در نماز حال داشته باشی؟

هر کس چهل روز خود را برای خدا خالص کند،چشمه‌های حکمت از قلب وی بر زبانش جاری می شود.

بت پرستی!بت پرستی فقط پرستیدن سنگ وچوب وماه وخورشید نیست . هر چه در دلت جای خدا وپیامبر وقرآن را گرفت، بت است وبت پرستی.))

بهترین دستورالعمل و ریاضت خوش اخلاقی با خانواده است!

علاّمه می‌گوید: « همه‌ی سرمایه و دارائی من این است که مانند ترک های پشت کوه، صاف و بی غلّ و غشّ به حضرت ابالفضل‌العباس علیه‌السلام ارادت و ایمان دارم. »

"بشر باید عاطفه داشته باشد. آدم بی عاطفه یعنی آدمی که با قرآن دوست نیست."

همه سرمایه و دارایی من این است که مانند ترک های پشت کوه،صاف و بی غل و غش به حضرت ابوالفضل عباس علیه‌السلام ارادت و ایمان دارم.

روزی نجمه سادات به پدر گفت:«حاج آقا قبای بلند خیلی قشنگ است، چرا قبای بلند نمی گیرید؟» آقا خندید و فرمود «بله،قشنگ است اما تکبر می آورد»