بریده‌های کتاب راهی

شرمنده‌ام! آن روز نحس را خوب به خاطر دارم خانه در آتش و علی غل و زنجیر به دست در کوچه و بوی یاس در هوا پخش. اعتراف می‌کنم که اولین بار بود که دلم برای علی سوخت. بی‌ اراده فریاد می‌زنم آنچه آن روز دیدم گفتنی نیست، کشیدنی است، درد است، رنج است، بار غم است بر دل، سوهان است بر روح، روح و ریحان نبی خدا در یک سو و عمر و خالد و مغیره و قنفذ در سوی دیگر. آتش است و آه، تازیانه است و درد، در و دیوار است و پهلو، دل شکستن است و دل بریدن، دنیا خواهی است و پرواز، سکون است و عروج، اما تا چشم کار می‌کند ظلمت است و ظلمت است و ظلمت.... . . آه فاطمه تا ابد، گریبانشان را می گیرد و اسیرشان می کند...

علی (ع) وقتی در زمین نبرد، خود را حیدر می‌نامید، عرش به لرزه می‌افتاد؛ چه برسد به دل بیچاره و بی‌ریشهٔ من

آهِ فاطمه (س) را شنیدی که می‌گفت: یا ابتاه! پس از تو، از پسرِ خطّاب و پسر ابی‌قحافه چه‌ها که نکشیدیم!

، دل‌ها ظرف‌های خدایند

تردید ، حاصل تلاش شیطان است حبیب ، نگذار به دلت راه بیابد . دل قوی دار مرد من !

دل اگر خانه خوبی‌ها باشد، چراغ راه می‌شود و اگر مقر ناپاکی‌ها، بلای جان

کسی که از گناهی توبه کند مانند کسی است که هرگز آن گناه را انجام نداده است

از خدا می‌خواهم مرا یاری دهد هیچگاه غنچه‌ای که ابراهیم امروز به دستم می‌سپارد را غمگین و پژمرده نکنم

به خدای محمد ، کابوس امان بشیر را بریده است. هر شب با توبه و استغفار سر بر بالین میگذارد و با گریه و انابه از خواب می پرد. هر روز از حقانیت علی میگوید و آرزو میکند دستی که برای بیعت دراز کرده قطع شود. اما چه سود؟ جاه و جلال چشمان او را نیز چون من و تو پر کرده است.

ابوذر گفت: پیامبر خدا (ص) را دیدم بر حلقهٔ در خانهٔ خدا چنگ زده و می‌فرمود:" ای مردم! اگر آنقدر روزه بگیرید که همچون میخ‌ها شوید و آنقدر نماز بخوانید که چون کمان گردید و آنقدر دعا کنید که بندبندتان از هم بگسلد، اما بغض علی بن ابیطالب (ع) را در دل داشته باشید، خدا شما را در آتش خواهد افکند."

رسم عاشقی این است که محبوب را با تمام آنچه او دوست می‌دارد و می‌خواهد، بخواهی