بریده‌های کتاب هیچ چیز آن جا نیست: پنج جستار درباره ی صداهایی که از طبیعت نمی شنویم

لحظات معینی هست که به جنگل، به دریا، به کوه‌ها، به دنیا می‌گویی خب من آماده‌ام. حالا خواهم ایستاد و سراپا گوش خواهم بود. خودت را خالی و گوشت را تیز می‌کنی و منتظر می‌مانی. بعد از مدتی آن را می‌شنوی: هیچ چیز آن‌جا نیست. هیچ چیز آن‌جا نیست جز همین چیزها، این مخلوقات، جدا جدا از هم، که دارند رشد می‌کنند یا متوقف شده‌اند یا پیچ و تاب می‌خورند، می‌بارند یا بر سرشان باران فرو می‌ریزد، در جزر، یا مد، ایستاده و مستقر یا رها و جاری. حرف دنیا را مثل نوعی تنش حس خواهی کرد، نوعی زمزمه، نتی که همیشه به شکل گروهی خوانده می‌شود، همیشه و همه جا، یکسان. همین است: این زمزمه همان سکوت است.»

خداوند از ما‌نخواسته که شرافت شخصی‌مان را کنار بگذاریم.نخواسته که سرنوشت خودمان را با آدم های تصادفی شریک شویم،خودمان را ببازیم و از هر کسی که از ما نیست روی بگردانیم. خدا هیچ‌نیازی ندارد،هیچ‌چیز نمی‌خواهد و محتاح هیچ چیز نیست،مثل ستاره ها. این زندگی با خداست که مستلزم این چیز‌هاست.

بدبختانه طبیعت تا حد خیلی زیادی قصه‌ای است از الان_داری_می‌بینی، الان_دیگر_نمی‌بینی.

حالا دیگر کل دنیا نامقدس است. ما نور را در آبراه‌های بیشه‌زارهای مقدس خشکانده‌ایم، در مناطق مرتفع خاموش کرده‌ایم و از کناره‌ی رودهای مقدس رُفته‌ایم. ما مردم از چندخدایی به چندالحادی رسیده‌ایم. سکوت میراث‌مان نیست، سرنوشت‌مان است؛ داریم همان‌جایی زندگی می‌کنیم که دل‌مان می‌خواسته زندگی کنیم.