بریده‌های کتاب بند دیوان

نشئه در خیالاتْ چنان غرق می‌شد که خاطراتش را دوباره زندگی می‌کرد.

می‌توانی مجذوبم باشی،می توانی تمام شب را برایم شعر بگویی، می‌توانم سیم مشاعرت را به نازترین آواها بنوازم، آهنگین ترین کلمات از گلویت جاری شوند، اما سودای داشتن مرا نداشته باش.

-تقدیم به خودمان که ما بسیـاریم

شاید نورهای صبح، نوزادانی هستند که در کودکی مرده باشند، آمده اند قدر زندگی به ما بگویند.

با او ترس بیگانه نبود،با ترس زیسته بود،خفته بود،برخاسته بود و هر آن کنارش بود.