بریده‌های کتاب سرکار علیه: چند روایت مادر - دختری درباره هویت زن

من همیشه باور داشتم که تمام آدم ها نسبت به خانواده شان مسئولیتی دارند، یعنی غیر از این است؟ مگر جامعه ای که آدم هایش خودشان را نسبت به خانواده شان مسئول تر از کار و فعالیت و به طور کلی جامعه ندانند، سرپا می ماند؟ میشویم مثل یک ظرف شیشه ای که تازه با آب داغ شسته شده و ناگهان آب سرد درونش بریزند، میترکیم! اگر مادر من و مادر شما خودش را موظف نمیدانست که مادر باشد، چه میشد؟ اگر پدرمان خودش را در قبالمان مسئول نمیدانست چه؟

نه می توانستم یک فمینیست باشم و نه می توانستم قبول کنم تمام آنچه هدف از بودنم است،خانه نشینی بریده از جامعه باشد.نه می توانستم بپذیرم که خودم را یک دختر مستقل و هدفمند. برای آینده کاری بشناسم و نه می توانستم آینده را فقط در گردش بی پایان غذا درست کردن و خرید کردن و بچه خواباندن و دوباره غذا درست کردن و خرید کردن و بچه خواباندن ببینم.ما به دنیا آمده بودیم که چه کنیم؟بنشینیم همه کارها را دیگران انجام دهند؟یا اصرار داشته باشیم با تمام قوا و بدون نفس گیری تمام کار ها را خودمان انجام دهیم؟ما که بودیم؟کنشگران جامعه سنتی؟یا کنشگران جامعه مدرن؟کدامش هستیم که تمام ماست؟تمام ما با تمام مسئولیت ها،آرمان ها،اهداف،آرزوها،توانایی ها،دغدغه ها و علاقه ها!

باید طوری پوشید که ظاهرت از اندیشه ات جلوتر نرود، آنقدر بزک کرده و جلوه گر نباشد که وقتی جایی حرف میزنی فکر و نگاهت پشت نمایش های چهره و اندامت پنهان شود و نتواند دیده شود.