بریده‌های کتاب سقراط اکسپرس

کار ما این است که بپذیریم این سرنوشت محتومِ نابودگر را، بی‌آن‌که تسلیمش شویم.

جهل عمیق اما صادقانه بهتر است از دانش سطحی و شبه‌دار

حرف زدن از پیری با یک نوجوان سیزده ساله مثل حرف زدن با پریِ دریایی درباب کوه‌نوردی‌ست.

سوال‌های بچه‌ها ملولمان می‌کند نه برای آنکه بی‌معنی هستند چون نمی‌توانیم جواب درستی بدهیم کلافه می‌شویم بچه هم مثل سقراط جهلمان را بر ما عیان می‌کند که در لحظه ناراحت کننده است اما در نهایت به نفعمان تمام می‌شود پیتر کریفت می‌گوید اگر بقیه را آزار ندهی که فیلسوف نیستی

امیان بی‌پایان، خواست‌های مدام، میل پس از میلی دیگر. دنیا و مافیها هیچ بس نیست برای اغنای این همه عطش. نه حد و مرزی میتوان گذاشت برای خواست‌ها، نه پر می‌توان کرد این مغاک بی‌انتها را.

توجه در عمیق‌ترین و سختی‌ترین حالتش می‌شود عشق. توجه یعنی عشق. عشق هم یعنی توجه.

لذت را در بی‌ثباتی و ناپایداری بجویید تا ببینید چطور همهمه و جنجالی که در محلِ کارتان راه افتاده می‌شود بهانه‌ای برای شادی کردن است، نه دندان قروچه و نوشیدنیِ اضافه در پایان روز. در بی‌ثباتی پی لذت باشید تا ببینید حتی بیماری، ولو همچنان دردناک، دیگر به وحشتتان نمی‌اندازد.

این‌طور نباشد که زندگی را به رغم رنج‌هایش دوست داشته باشید، بلکه به سبب همین رنج‌ها زندگی را عاشق باشید.

موسیقی گوش آدم را تربیت می‌کند در لحظه می‌دانید باید حواس و گوشتان به چه چیز باشد آن وقت ذهنتان هم کمتر می‌پرد

فقدان یا همان از دست دادن درجات و مراتب دارد هیچ وقت هم خفیف نیست از حد متوسط شروع می‌شود و می‌رود بالا هر کدام هم مزه‌ای دارد بعضی دردناک بعضی هولناک بعضی هم در حدی که فقط خاطرتان مکدر شود گاهی هم بعضی از دست دادن‌ها به آدم طعنه می‌زنند مثل وقتی که داری از اهمیت توجه داشتن می‌نویسی و در این حین دفترت را گم می‌کنی

ما خدایان را نمی‌ستاییم، بلکه یا تکریمشان می‌کنیم، یا از آن‌ها رعب و وحشت داریم. ستایشی در کار نیست. بیشتر در کارِ ستایش موجودات فانی‌ایم، نسخه‌های بهترِ خودمان.

موسیقی به دادمان می‌رسد، وقتی کاری از هیچ چیز دیگر برنمی‌آید. تلالو نوری‌ست‌ در دل تاریکی.

زندگی چیزی نیست جز حاصل جمع آن لحظه‌هایی که مسحور و مفتون چیزی بوده‌ایم. سیمون وِی می‌‌گوید: توجه تام و تمام والاترینِ شور هاست.

دم بیداری عجب شکننده‌ایم شاید چون به آنی یادمان می‌آید چه کسی هستیم و چطور به اینجا رسیده‌ایم

اگر سوال را درست زندگی کنیم و بگذاریم حسابی گرفتارمان کند همین عمیق شدن در سوال می‌تواند آدم را از این رو به آن رو کند مسئله را زندگی کنیم ؟بله مسئله را زندگی کن همیشه گوشه ذهنت داشته باشش نه فقط حل و فصل مسئله که زندگی کردنش هم مهم است ما عادت داریم یک راست برویم سراغ راه حل مسئله را حل می کنیم زندگی‌اش نمی‌کنیم

عقب اطلاعات و دانش می‌گردیم اما چنین نیست پی حکمت و عقلیم بیشتر اطلاعات آش در هم جوشی است از انواع و اقسام فکت‌ها دانش اما معقوله جمع و جورتری است این حکمت است که فکت‌ها را از هم سوا می‌کند معنا بهشان می‌دهد و کمکمان می‌کند تا بدانیم چطور به بهترین وجه ممکن آنها را به کار بگیریم

دانش آگاهی می‌آورد ،حکمت بصیرت.

به چشم سقراط هیچ چیز مهمتر و شجاعانه‌تر از پرسیدن سوال‌های جدی نیست