بریده‌های کتاب سقراط اکسپرس

طوری زندگی کنید انگار قرار است بی‌پایان تکرار شود.

وقتی در قید حیاتیم مرگ وجود ندارد موقع حضور مرگ هم که ما نیستیم

هیچ‌ چیز به اندازه‌ی نفرتی نیرومند پیری و فرتوتی را از آدم دور نمی‌کند.

رنج گریزناپذیر است.اما چگونه رنج کشیدن و این‌که غم چه‌چیزی را می‌خوریم بسیار مهم است.

صبح‌ها انگار کل روز آدم را رقم می‌زنند روزهای بد با صبح‌های بد شروع می‌شوند نه همیشه اما اغلب اینطوری است صبح دلگیر و سرد اول هفته اگر زیر پتو خمیده لمیده باشی پست و مقام و مال دنیا برایت پشیزی نمی‌ارزد مال و منالی که همه جا انگیزه تحرک و فعالیت آدمی است اینجا انگار خیلی کاری از دستش بر نمی‌آید هرچه هست این رفاه و رختخواب گرم و نرم دستشان توی یک کاسه است و شما را در همان وضع خمیده و لمیده نگه می‌دارد

چطور چنگیدن مهم‌تر از چیزی‌ست که برایش می‌جنگید.

زیبایی، جز آن‌که از واجباتِ زندگی خوب است، عنصری‌ست اساسی در سرشت انسان‌های نیک. زیبا‌تر ‌کردن دنیا، حتی ذره‌ای، عملی سخاوتمندانه و بزرگ‌منشانه است.

اگر دنیای پشت سرمان تهی باشد، پیش رومان هم چیزی نخواهد بود الا بیابانی غمبار.

از سر شفقت و عشق به دیگران است که پای حرفشان می‌نشینیم. گوش سپردن یعنی دل سپردن. خوب شنیدن مثل خوب دیدن هنر است، پس مثل هنر‌های دیگر باید آن را یاد بگیریم.

تغییر دادن خودمان خیلی ساده‌تر است از تغییر دنیا.

یک شیوه ی مطمئن برای بیشتر کردن شیفتگی و علاقه‌تان به چیزی، هرچه میخواهد باشد، از دست دادنش است

پا بکوبید و دست بیفشانید. دنبال بهانه‌ای برای سماع نباشید. فقط پایی بردارید و دستی بیفشانید، رها و پر‌شور، انگار هیچ‌کس نگاهتان نمی‌کند. وقتی زندگی خوب پیش می‌رود، دست بیفشانید. وقتی اذیتتان می‌کند هم‌ همین‌طور. و آن موقع که دیگر زمانتان سر آمده و مجلس سماع تمام شده، بگویید_نه، داد بزنید. ازنو. ازنو.

البته که پول آدم‌ها را از جنگ و مرافعه بی‌نیاز نمی‌کند. فقط کلاس کارشان بالا می‌رود.

چیزی را که می‌توانی تغییر بده‌؛ چیزی را که نمی‌توانی تغییر دهی، بپذیر.

زیبایی از دلِ رنج زاده می‌شود.

دنیا موجودیتی یکپارچه است. وقتی به کسی کمک می‌کنیم، انگار به خودمان کمک کرده‌ایم. درد و رنج دیگران درد و رنجِ خودمان است. امری بیرونی و مختص دیگری نیست، بخشی از وجودمان است.

سقراط نخستین کسی بود که فلسفه را از اوج آسمان‌ها و ملکوت به زمین آورد به شهر و روستا به خانه‌های مردم

زندگیِ ناآزموده شاید ارزش زیستن نداشته باشد، اما زندگیِ بیش از حد آزموده هم ارزش ندارد. وقتی جان استوارت میل، فیلسوف بریتانیایی، از پارادوکسِ لذت (یا همان پارادوکس لذت‌جویی) حرف می‌زند، می‌گوید از خودتان بپرسید خوشحالید یا نه، تا ببینید چطور شادی‌تان در لحظه محو می‌شود. هرچه بیشتر پیِ شادی باشیم، بیشتر از دستمان سُر می‌خورد و می‌رود. شادی هیچ‌وقت غایت نیست؛ محصول است. ثروتی‌ست نامنتظر، حاصلِ زندگیِ زیسته و شایسته.