بریده‌های کتاب سقراط اکسپرس

سنگلی آدم‌ها نه از سر بد طینتی که از ناتوانی در به تصویر کشیدن چیزهاست. آدم نامهربان نمی‌تواند تصویر روشنی از رنج و درد دیگران داشته باشد و خودش را جای آنها بگذارد.

بامداد همان شهرمرزی سرزمین هوشیاری است انگار تیخوانای ذهن است با وضعی نامشخص و مستعد ناامنی

امیال بی پایان، خواستهای مدام، میل پس از میلی دیگر. دنیا و ما فیها هیچ بس نیست برای اغنای این همه عطش. نه حد و مرزی می توان گذاشت برای خواست‌ها، نه پُر میتوان کرد این مغاک بی انتها را.

ایده‌آلیست‌ها از نظر فلسفی آرمان های والا ندارند، بلکه باور دارند آنچه تجربه ‌می‌کنیم‌ باز نمودِ ذهنیِ دنیاست. تصور ماست از عالم، نه خودِ عالم. اشیاء عینی جهان هم فقط وقتی وجود دارند که به ادراک ما در می‌آیند. جهان در تفکر من است.

هر پایانی یک آغاز است. در هر پایانی هم انگار یک ادامه دارد نهفته است.

لذتی بلاتر از هنر نیست. هنر_یا بهتر بگویم، هنر خوب، به باور شوپنهاور تجلی احساس آدمی نیست. هنرمند با هنرش بیان‌مندیِ حسی ندارد؛ آگاهی‌ست که منتقل می‌شود. دریچه‌ای‌ست به سرشت راستینِ واقعیت. آگاهی چیزی‌ست ورای (مفاهیم صرف)، و، طبعا، ورای کلمات.

برای زندگی آزموده باید از خودمان فاصله بگیریم قدمی پست‌تر رویم ا خودمان را بهتر ببینیم گفتگو بهترین شیوه برای دست یافتن به چنین منظری است می‌شود گفت فلسفه و گفتگو برای سقراط یک معنا داشتند

صدا خیلی مهم‌ است. واژه‌های مکتوب اطلاعات را بهتر می‌رسانند، اما‌ کلمات ادا شده معنا را بهتر حالی‌مان می‌کنند. آنچه مکتوب می‌شود روح و جان ندارد. گفته‌ها زنده‌اند و صمیمی‌. گوش سپردن به آدم‌ها یعنی شناختنشان‌.

اپیکتتوس می‌گوید تصور کنید روزی جسمتان را تقدیم غریبه‌ای در خیابان کنید احمقانه است نه ؟ این کاریست که ما هر روز با ذهنمان می‌کنیم ما استقلال و قدرتمان را به دیگران واگذار می‌کنیم و اجازه می‌دهیم ذهنمان مستعمرشان شود باید آنها را از قلمرومان بیرون کنیم

موسیقی بیان‌گر احساسات نیست. موسیقی چیزی نمی‌گوید، بلکه خود ذات و جوهر است. ظرفی‌ست برای احساسات مختلف. وقتی به موسیقی گوش می‌دهیم این‌طور نیست که به درک صورت خاصی از اندوه یا خوشی ناقل شده باشیم، بلکه داریم خود اندوه و خوشی را تجربه می‌کنیم، خودِ خودش.

آدمی که آن حد کافی و بسنده هیچ‌وقت به چشمش نمی‌آید، هیچ‌چیزی انگار بسش نیست.

خواست ینی تقلای مدام، میلی ارضا نشده. پیش‌نمایش بدون نمایش دادن فیلم. سفارش دادن نوشیدنی سوم وقتی دوتا هم کافی بوده، یعنی همان لانه‌ی پر از مورچه‌ای که توی سرتان ولوله دارد، که شاید گاهی آرام بگیرد، اما هیچ وقت به کلی خفه نمی‌شود، حتی بعد از نوشیدنی چهارم!

فقدان واژه کوتاه اما خطرناکی است ناپلئون واژه‌هاست فقط وقتی همنشین وصل شود از دست دادن وزن خوشایند است وگرنه همیشه معنای ناخوشایند دارد برای همین هم ما فقدان را تجربه نمی‌کنیم بلکه به آن دچار می‌شویم

سرعت بلای جانِ توجه است.

پس صبر می‌کنم، با رغبت و صبری کم سابق، چون پاداش صبوری داشتن آن است.

این استعاره نیست فکت است پژوهش‌های زیادی نشان می‌دهد که اگر به چیزی توجه نکنیم آن را نمی‌بینیم

در حیرتم همین دو واژه ساده هنوز که هنوز است بذرهای تفکر فلسفی‌اند و حتی فراتر از این منشا تمام اکتشافات و دستاوردهای شخصی هم همین دو واژه است در حیرتم

حیرت احساس درونی‌تری است می‌شود در عین خونسردی و بی‌ تفاوتی کنجکاو بود می‌شود که بی حس و هیجان سوال کرد اما نمی‌شود از چیزی حیرت کرد و شور نداشت کنجکاوی قرین صبر و تحمل نیست ممکن است هر آن برود پی هر چیز جذاب سوال برانگیز دیگری که سر راهش سبز می‌شود حیرت اما می‌پاید و می‌ماند بخواهیم به آدم تشبیهشان کنیم می‌شود گفت حیرت یک جا لم می‌دهد و سر حوصله و فرصت نوشیدنی‌اش را می‌خورد و هرگز دنبال چیزهای پر زرق و برق نمی‌رود کنجکاوی سر گربه را به باد می‌دهد اما حیرت نه حیرت زمان می‌برد مثل غذای خوب یا معاشرت دلپذیر عجله‌ای و هلهولکی به ثمر نمی‌نشیند برای همین حرف زدن سقراط همیشه با طمأنینه همراه بود حتی وقتی که هم صحبت‌ها خسته و کفری می‌شدند او به همان شیوه ادامه می‌داد