بریده‌های کتاب قطار فلسفه: در جست و جوی درس های زندگی از خردمندان درگذشته

مارکوس به‌ اندازه‌ی ژان‌ پل‌سارتر فیلسوف فرانسوی، افراط نمی‌کند که معتقد بود "جهنم یعنی دیگران"، ولی نزدیک می‌شود‌. "وقتی صبح از خواب بیدار می‌شوید به خودتان بگویید: امروز با آدم‌هایی فضول، ناسپاس، مغرور، حسود و پرافاده سروکار خواهم داشت." از زمان مارکوس تا الان اوضاع خیلی عوض نشده است.

زندگیِ بررسی شده به فاصله‌گیری هم نیاز دارد. باید از خود یک قدم فاصله بگیریم تا خودمان را واضح‌تر ببینیم. بهترین راهِ رسیدن به این زاویه دید، گفت‌وگو‌ است. برای سقراط، فلسفه و گفت‌و‌گو هم‌معنا بودند‌‌.

کار ما این است که بپذیریم این سرنوشت محتومِ نابودگر را، بی‌آن‌که تسلیمش شویم.

جهل عمیق اما صادقانه بهتر است از دانش سطحی و شبه‌دار

حرف زدن از پیری با یک نوجوان سیزده ساله مثل حرف زدن با پریِ دریایی درباب کوه‌نوردی‌ست.

سوال‌های بچه‌ها ملولمان می‌کند نه برای آنکه بی‌معنی هستند چون نمی‌توانیم جواب درستی بدهیم کلافه می‌شویم بچه هم مثل سقراط جهلمان را بر ما عیان می‌کند که در لحظه ناراحت کننده است اما در نهایت به نفعمان تمام می‌شود پیتر کریفت می‌گوید اگر بقیه را آزار ندهی که فیلسوف نیستی

امیان بی‌پایان، خواست‌های مدام، میل پس از میلی دیگر. دنیا و مافیها هیچ بس نیست برای اغنای این همه عطش. نه حد و مرزی میتوان گذاشت برای خواست‌ها، نه پر می‌توان کرد این مغاک بی‌انتها را.

توجه در عمیق‌ترین و سختی‌ترین حالتش می‌شود عشق. توجه یعنی عشق. عشق هم یعنی توجه.

لذت را در بی‌ثباتی و ناپایداری بجویید تا ببینید چطور همهمه و جنجالی که در محلِ کارتان راه افتاده می‌شود بهانه‌ای برای شادی کردن است، نه دندان قروچه و نوشیدنیِ اضافه در پایان روز. در بی‌ثباتی پی لذت باشید تا ببینید حتی بیماری، ولو همچنان دردناک، دیگر به وحشتتان نمی‌اندازد.

این‌طور نباشد که زندگی را به رغم رنج‌هایش دوست داشته باشید، بلکه به سبب همین رنج‌ها زندگی را عاشق باشید.

موسیقی گوش آدم را تربیت می‌کند در لحظه می‌دانید باید حواس و گوشتان به چه چیز باشد آن وقت ذهنتان هم کمتر می‌پرد

فقدان یا همان از دست دادن درجات و مراتب دارد هیچ وقت هم خفیف نیست از حد متوسط شروع می‌شود و می‌رود بالا هر کدام هم مزه‌ای دارد بعضی دردناک بعضی هولناک بعضی هم در حدی که فقط خاطرتان مکدر شود گاهی هم بعضی از دست دادن‌ها به آدم طعنه می‌زنند مثل وقتی که داری از اهمیت توجه داشتن می‌نویسی و در این حین دفترت را گم می‌کنی

ما خدایان را نمی‌ستاییم، بلکه یا تکریمشان می‌کنیم، یا از آن‌ها رعب و وحشت داریم. ستایشی در کار نیست. بیشتر در کارِ ستایش موجودات فانی‌ایم، نسخه‌های بهترِ خودمان.

موسیقی به دادمان می‌رسد، وقتی کاری از هیچ چیز دیگر برنمی‌آید. تلالو نوری‌ست‌ در دل تاریکی.

زندگی چیزی نیست جز حاصل جمع آن لحظه‌هایی که مسحور و مفتون چیزی بوده‌ایم. سیمون وِی می‌‌گوید: توجه تام و تمام والاترینِ شور هاست.

دم بیداری عجب شکننده‌ایم شاید چون به آنی یادمان می‌آید چه کسی هستیم و چطور به اینجا رسیده‌ایم

هنر خوب فراتر از تمنا‌ و اشتیاق آدمی‌ست. هر‌آن‌چه بر میل و تمنای آدمی بیفزاید، لابد رنج را هم افزون میکند.‌ هرآن‌چه هم این آتش تمنا را فرو بنشاند، می‌تواند رنج را فروبکاهد. وقتی به اثر هنری نگاه می‌کنیم در تمنای چیزی نیستیم.

ظرفیت ما برای مهربانی مثل ظرفیت زبانمان است آدم‌ها همه برای یادگیری زبان توانایی ذاتی دارند که فقط باید به واسطه والدین یا مثلاً مجموعه آموزشی فعال شود مهربانی ذاتی و نهفته در وجودمان را هم باید همینطور به کار بندازیم