بریده‌ کتاب‌های سقراط اکسپرس

جهل عمیق اما صادقانه بهتر است از دانش سطحی و شبه‌دار

سوال‌های بچه‌ها ملولمان می‌کند نه برای آنکه بی‌معنی هستند چون نمی‌توانیم جواب درستی بدهیم کلافه می‌شویم بچه هم مثل سقراط جهلمان را بر ما عیان می‌کند که در لحظه ناراحت کننده است اما در نهایت به نفعمان تمام می‌شود پیتر کریفت می‌گوید اگر بقیه را آزار ندهی که فیلسوف نیستی

موسیقی گوش آدم را تربیت می‌کند در لحظه می‌دانید باید حواس و گوشتان به چه چیز باشد آن وقت ذهنتان هم کمتر می‌پرد

فقدان یا همان از دست دادن درجات و مراتب دارد هیچ وقت هم خفیف نیست از حد متوسط شروع می‌شود و می‌رود بالا هر کدام هم مزه‌ای دارد بعضی دردناک بعضی هولناک بعضی هم در حدی که فقط خاطرتان مکدر شود گاهی هم بعضی از دست دادن‌ها به آدم طعنه می‌زنند مثل وقتی که داری از اهمیت توجه داشتن می‌نویسی و در این حین دفترت را گم می‌کنی

دم بیداری عجب شکننده‌ایم شاید چون به آنی یادمان می‌آید چه کسی هستیم و چطور به اینجا رسیده‌ایم

ظرفیت ما برای مهربانی مثل ظرفیت زبانمان است آدم‌ها همه برای یادگیری زبان توانایی ذاتی دارند که فقط باید به واسطه والدین یا مثلاً مجموعه آموزشی فعال شود مهربانی ذاتی و نهفته در وجودمان را هم باید همینطور به کار بندازیم

صبح در چشم آدم‌های ناشاد از زندگی چطور است؟ مصیبت مجسم

اگر سوال را درست زندگی کنیم و بگذاریم حسابی گرفتارمان کند همین عمیق شدن در سوال می‌تواند آدم را از این رو به آن رو کند مسئله را زندگی کنیم ؟بله مسئله را زندگی کن همیشه گوشه ذهنت داشته باشش نه فقط حل و فصل مسئله که زندگی کردنش هم مهم است ما عادت داریم یک راست برویم سراغ راه حل مسئله را حل می کنیم زندگی‌اش نمی‌کنیم

عقب اطلاعات و دانش می‌گردیم اما چنین نیست پی حکمت و عقلیم بیشتر اطلاعات آش در هم جوشی است از انواع و اقسام فکت‌ها دانش اما معقوله جمع و جورتری است این حکمت است که فکت‌ها را از هم سوا می‌کند معنا بهشان می‌دهد و کمکمان می‌کند تا بدانیم چطور به بهترین وجه ممکن آنها را به کار بگیریم

دانش آگاهی می‌آورد ،حکمت بصیرت.

به چشم سقراط هیچ چیز مهمتر و شجاعانه‌تر از پرسیدن سوال‌های جدی نیست

آدم باید پی یافتن بهترین شیوه زندگی باشد برای کسی که ذره‌ای درک و شعور دارد چه مسئله‌ای مهم‌تر از این؟

توجه در عمیق‌ترین حالتش می‌شود عشق توجه یعنی عشق عشق هم یعنی توجه هر دو یک چیزند سیمون وی می‌نویسد آدم‌های غمگین هیچ چیز از این دنیا نمی‌خواهند جز اینکه کسی پیدا شود و بهشان توجه کند

پیر خوب به آزادی هی نزدیک و نزدیک‌تر می‌شه اما پیر بد قدم قدم میره سمت مرگ

دانش چیزی است که صاحبش می‌شویم اما حکمت مقوله‌ای است عملی‌تر چیزی که می‌ورزیم نه که صرفاً صاحبش باشیم حکمت مهارت است و مثل مهارت‌های دیگر می‌شود آن را آموخت

باغ‌ها فارغ از هیاهوی جهان راحت خود را به این شور و شوق فلسفی می‌سپارند باغ مراقبت می‌خواهد افکار آدمیزاد هم همینطور

وقتی در قید حیاتیم مرگ وجود ندارد موقع حضور مرگ هم که ما نیستیم

صبح‌ها انگار کل روز آدم را رقم می‌زنند روزهای بد با صبح‌های بد شروع می‌شوند نه همیشه اما اغلب اینطوری است صبح دلگیر و سرد اول هفته اگر زیر پتو خمیده لمیده باشی پست و مقام و مال دنیا برایت پشیزی نمی‌ارزد مال و منالی که همه جا انگیزه تحرک و فعالیت آدمی است اینجا انگار خیلی کاری از دستش بر نمی‌آید هرچه هست این رفاه و رختخواب گرم و نرم دستشان توی یک کاسه است و شما را در همان وضع خمیده و لمیده نگه می‌دارد

البته که پول آدم‌ها را از جنگ و مرافعه بی‌نیاز نمی‌کند. فقط کلاس کارشان بالا می‌رود.

زیبایی از دلِ رنج زاده می‌شود.