بریده‌های کتاب مینا سان تلمو و موزه ی نفرین شده؛ داستانی پلیسی درباره ی هنر مدرن

کاری که فقط برای راضی کردن سلیقه ی یه مشت پولدار کشیده شده باشه چطور میتونه از اوضاع جامعه حرف بزنه و اون رو نقد کنه؟

طبیعت آدم‌ها همیشه یکیه. می‌خواد تو مدرسه باشه یا توی صحنه‌ی جرم. برای همین سعی می‌کنم با کمک چیزهایی که توی زندگی روزمره اتفاق می‌افته، درباره‌ی پرونده‌هام نتیجه‌گیری کنم.

ولر یکی از آن کارشناسان هنری معمولی نبود. او بیشتر شبیه به کسی حرف می‌زد که نه تنها از آثار هنری مورد علاقه‌اش لذت می‌برد، بلکه سعی کرده بفهمد چرا از تماشای یک اثر خوشش می‌آید. او لذت را تبدیل به دانش کرده بود‌.

نقاشی‌های سزان انگار داشتن نسبت‌های هندسی موجود در دنیا رو که از دید خیلی‌ها مخفی می‌موندن، به مخاطب نشون می‌دادن. بعضی‌ها می‌گن کار سزان مثل اینه که یه نفر بخواد با استفاده از نقاشی، آهنگ بسازه؛ یه جور آوردن نسبت‌های موسیقی به دنیای نقاشی. همون‌طور که توی یه قطعه‌ی موسیقی هر نتی درست سر جای خودش و در یه زمان معین نواخته میشه و آهنگ و طنین مشخصی هم داره که در کنار بقیه‌ی نت‌ها می‌تونه تأثیر خاصی روی شنونده بذاره، ضربه‌های قلم موی سزان هم دقیق و منظم هستن و هر کدوم سر جای خودشون قرار دارن.

مینا گفت:«هرچیزی اصلش بهتر از کپی‌هاشه.»

همه چیز در طبیعت واقعی و ساده بود. به نظرش رسید همه باید همین حس را به طبیعت داشته باشند؛ همه‌ی مردها و زن‌های دنیا، یک ذره هم که شده، شیفته‌ی زندگی اقوام ابتدایی هستند.

موسیقی احساسات آدم رو قلقلک می‌ده بدون این‌که بخواد چیزی از دنیای واقعی رو بازنمایی کنه. همه‌ی کاری که موسیقی می‌کنه اینه که توی ذهن شنونده‌اش تاثیر مشخصی می‌ذاره. چیزی شبیه به یه موج.

آدم ها همه‌شون ذاتا موجودات خوبی هستن و خوب به دنیا میان.اما وقتی در معرض بدی ها و زشتی های جهان قرار میگیرن قلب خیلی هاشون فاسد میشه. این یعنی کسانی که توی نواحی روستایی زندگی میکنن هم بهتر از افراد شهر نشین هستن. بچه ها هم طبیعتا بهتر از آدم بزرگا هستن. مردمی که توی جوامع ابتدایی زندگی میکنن، مثل سرخپوست های آمریکا هم اصیل تر و بهتر از اهالی شهر های مدرن هستن‌ خلاصه اینکه جوامع ابتدایی کمتر توسعه پیدا کردن و به همین دلیل هم کمتر فاسد شدن. بنابراین تمدن های قدیمیه بهتر و اصیل تر از تمدن های جدید هستن.