بریده‌ کتاب‌های تولد در لس آنجلس

آنجا دیدم که چقدر دلتنگ امام رضاییم روز شماری می کردم تا به ایران برسیم و به مشهد بروم جالب اینکه وقتی به ایران آمدم دیگر آن دلتنگی در من نبود انگار کل ایران حرم امام رضا (ع) است ⁦(◍•ᴗ•◍)

یکی دیگر از سال هایی که این روزها از من می شود آن است که؛ اگر آمریکا برای مسلمانان امن شود دوباره بر می گردم یا برای همیشه ایران می مانم؟ فکر می کنم مبنا همان چیزی باشد که امیرالمومنین(ع) فرموده اند:هیچ شهری بر شهر دیگر ترجیحی ندارد،مگر آنکه باعث رشد بیشتر شما شود و البته که حضرت علی(ع) وقتی از رشد حرف می زنند از نزدیکی رابطه و نسبت فرد با حق تعالی می گویند.تا آنجا که می دانم زندگی در آمریکا دیگر برای من رشدی ندارد

حالا گاهی که می شنوم در قیامت همه اعمال و رفتارهای فرد برایش نمایش داده می شود،آرزو می کنم کاش آن سال های جوانی و غفلتم هیچ وقت دیده نشود حتی برای خودم...

بدی اش این است که برخی از مردم ما در این سالها همین رفتارها را از غربیها تقلید میکنند و فکر میکنند این یعنی تمدن یعنی پیشرفت و به روز بودن. درحالی که نمیدانند آن چیزی که باعث پیشرفت غرب شده کار و تلاش و نظمشان است، نه بی بندوباری و ولنگاری اگر قرار بود همۀ زندگیشان دنبال خوش گذرانی باشند پس کی توانستند پیشرفت کنند؟ اما این حرفها را کسی قبول نمیکند. تا میخواهی از این حرفها بزنی فوری نق میزنند که خودت رفته ای خوش گذرانی هایت را کرده ای و حالا که به ما رسیدهای دیندار شده ای؛ در حالی که دقت نمیکنند من آن وقتی مسیرم را عوض کردم که اول جوانیام بود و هنوز فرصت زیادی برای خوش گذرانی و بی بندوباری داشتم

محمود به شکلی که ایران بالای قبر میروند، ایستاد و شروع کرد میله ای را به تختش بزند، تق تق میزد و میگفت: ای مایکل دق تو مارا کشت.