بریده‌های کتاب منم یه مادرم

این جمله محمد در یادداشت کوچکی که همراهش بود، برای همیشه ماندگار شد: "شهادت جان کندن نیست، شهادت دل کندن است".

«فَقالَ عَزَّوَجَلَّ هُمْ أه لُبیتِ النُّبُوَّهِ وَ مَعْدِنُ الرِّسالَهِ هُمْ فاطِمَهُ وَ اَبُوها وَ بَعْلُها وَبَنُوها.»

برای اینکه خوب تربیت شوند، تا آنجا که به عقلم می‌رسید و به دستم، کم نگذاشتم. قید شاغل شدن را هم زدم که تربیتشان در نبورم ضربه نخورد. همیشه پیش خودم صدآفرین می‌گفتم به مادرهایی که هم کار می‌کنند، هم بچه بزرگ کردن را خوب بلدند؛ ولی مادرِ خوبِ شاغل را قواره خودم نمی‌دیدم.

همیشه تصورم از دراویش همان رقص و سماع عرفانی بود، همان از خود بی‌خود شدن های معنوی. من چه می‌دانستم که خشونت وکشتار هم می‌کنند. به غلط تصور زیبایی داشتم از ظاهرشان؛ ولی چه پلشت بود باطنشان. من چه می‌دانستم که غیر از چرخ زدن دور خودشان، می‌توانند آدم‌ها را هم زیر چرخ بگیرند و دوره‌اش کنند و زیر چوب و چماق شهیدش کنند.

گفتند ساعت ۸:۱۹ دقیقه به شهادت رسیده است. دوباره به تلفنم نگاه کردم. درست می‌دیدم؟! ساعت ۸:۱۱ دقیقه داشتم با او صحبت می‌کردم. قرار بود راس ۱۱ بروم او را ببینم. چطور باید باور می‌کردم در این هشت دقیقه، اندازه هفت آسمان بین من و او فاصله افتاده است.

این جمله را خیلی ها از او شنیده بودند: "ظهور اتفاق می‌افته. مهم اینه ما کجای ماجرا باشیم". . . آیت الله خوشوقت رو به مصطفی کرد و گفت: "کار شما توی نطنز در راستای ظهوره و انشاءالله کمک می‌کنه به این اتفاق".

فرقی نمی‌کند جنگ باشد یا دفاع، زن‌ها همیشه درد کشیده‌های عزیز از دست داده جنگ هستند، مثل زینب کبری و مثل فاطمه زهرا و مثل همه مادران، دختران زنان و خواهران شهدا.

پسر من را کشته‌اند.به مرگ طبیعی نمرده است. به خاطر همین راه و بالا نگه داشتن همین پرچم هم کشته‌اند. حالا دست روی دست بگذاریم و تن بدهیم به هر سازشی و هر دعوتی و هر توافقی و هر برجامی!

بسیجی وقتی اربابش، وقتی استادش، وقتی رهبرش می‌گه آتش به اختیار، دیگه آروم نمی‌شینه. یه روز اومد خونه و به من گفت: «مامان می‌دونی حکم آتش به اختیار رو چه وقتی میدن؟!» گفتم: «کِی میدن عزیزم؟» گفت: «وقتی بین فرمانده و سرباز فاصله بیفته، فرمانده آتش به اختیار می‌ده. سرباز هرجا احساس نیاز کرد، باید از ولایت حمایت کنه، باید بره!» بچه من با دست خالی رفت!