بریده‌های کتاب ماخونیک

ماخونیک که می‌خندید آفاق می‌خندید. نیازی نبود آسمان خیس اردیبهشت ماهی را از لای ابرهای کبود تماشا کنی و آمدن رنگین‌کمان را چشم بکشی. قوس‌و‌قزح روی سپهر وجودت پل می‌زد و لحظه‌ای بعد خورشید می‌درخشید.

استشمام زن! استشمام بوی زن! نه! یقین آن روز نمی‌دانستم چه می‌گویم. هر چند به آن درک عظیمی که از استشمام تو حاصل شد نرسیده بودم. آن روشنایی شگرفی که هنوز در این تاریکی دشخوار، قلبم را فروزان نگاه داشته است؛ آن درکی که قوه تشخیص مرا به عرش رساند.

تنوع و هیجان ماخو! زندگی ما هم تنوع و هیجان داشت؛ بدبختی‌های پی‌در‌پی تنوع‌مان بود، فرار به وضعیت جدید هیجان‌نمان. حیف تف نبود به این زندگی ماخو!

حرف حق هم از دهان نکبت جماعت، پلشتی است.

سیاهی و سرما؛ دو چیزی که همواره در زندگی آزارم داده است.حس‌شان به حس تنهایی می‌ماند. حس سرما شبیه حس دلسپردگی به کسی است که هیچ این چیزهای ظریف را نمی‌فهمد. فکر و احساسش کبره بسته باشد و تو ژرف‌ترین احساساتت را نثارش کنی.

گاهی آدمی هیچ‌چیز نمی‌خواهد مگر اینکه نباشد؛ هیچ شود، عدم باشد، نیست شود. می‌خواهم نباشم؛ هیچ شوم، عدم باشم، نیست شوم.