بریده‌های کتاب اضطراب منزلت

رها کردن توقعات به‌اندازه‌ی برآوردن آنها آرامش‌بخش است. وقتی هیچ بودن شما در حیطه‌ای خاص با روی باز پذیرفته شود، سبکی عجیبی در قلبتان حس می‌کنید. . هر چیزی که به خویشتن انسان اضافه شود همان‌قدری که مایه‌ی غرور است بار اضافه هم هست.

وقتی جیمز اول پادشاه انگلستان که روحانی بدنام و فاسدی را صاحب مقام کرده بود در چاق شدن یکی از اسبهایش به مشکل خورد آرچیبالد آرمسترانگ دلقک دربار به او پیشنهاد داد تنها کاری که باید بکند این است که حیوان را به مقام اسقفی برساند این گونه حیوان بی‌درنگ به وزن لازم می‌رسد.

انسان به نسبت تعداد چیزهایی که می‌تواند بدون آنها زندگی را سر کند ثروتمند محسوب می‌شود.

ما معمولا فکر می کنیم یک سری دستاوردها و دارایی های خاص قطعاً رضایتی ماندگار نصیبمان می کنند. به سوی این تصویر از خودمان سوق داده شده ایم که داریم از سر بالایی صخره شادی بالا میرویم تا آن بالا به فلات گسترده ای برسیم و در آنجا به زندگی مان ادامه دهیم ؛ یادمان نیست که به محض رسیدن به قله دوباره به سوی اضطراب و اشتیاق های جدید آن پایین فراخوانده میشویم.

وقتی خودبینی ، یا تملق دیگران زیرکانه مجابمان میکند که کسی هستیم بالاتر از هم نوعان خود، مرگ این تملق چرب و نرم را رد میکند و رک و بی پرده ما را با خود واقعی مان آشنا میکند. " Robert Blair "

اگر از فکر شکست مضطرب میشویم، به این دلیل است که موفقیت تنها محرک واقعی جهان است تا حسن نیتش را به ما ارزانی کند.پیوند خانوادگی ، دوستی یا جذابیت جنسی شاید گاهی محرک های مادی را غیر ضروری جلوه دهند، ولی فقط یک مثبت اندیش بی عقل می تواند برای تامین همیشگی نیاز هایش بر این عوامل تکیه کند. انسان ها بدون اینکه دلایل قوی برای لبخند زدن داشته باشند به ندرت لبخند می زنند.

تبلیغات در مورد ظرفیت ناچیز مادیات در مقایسه با قدرت خارق العاده رخدادهای عاطفی در افزایش میزان رضایت خاطر ما از زندگی نیز سکوت می.کنند . حتی زیباترین و پیشرفته ترین وسایل نقلیه نیز قادر نیستند ذره ای از رضایت خاطری را که رابطه ای خوب به دنبال دارد در ما ایجاد کنند - همان طور که نمی توانند بعد از جروبحثی خانوادگی یا قطع رابطه موجبات تسکینمان را فراهم سازند . در چنین لحظاتی حتی شاید ناکارآمدی احساسی آن اتومبیل چشمکهای منظم چراغ راهنمای آن و محاسبات دقیق کامپیوترش موجب برانگیختن خشممان شوند .ما به همین اندازه درباره جذابیتهای برخی حرفه ها نیز دچار بدفهمی میشویم چون بخش عمده ای از معایبش سانسور میشود و تنها نکات تحسین برانگیز آنها برجسته میشود نتایج را میبینیم ولی روند را نادیده میگیریم . اگر دست از حسرت خوردن برنداریم به طور تأثرانگیزی زندگیمان را با حسرت خوردن برای مسائل نادرست هدر میدهیم .

کم توقعی شادی و رضایت بیشتری به دنبال دارد.حال آنکه انسان پر توقع هر چه داشته باشد باز هم احساس بدبختی میکند

ذهن بقیه انسان‌ها برای جای دادن شادی حقیقی ما، زیادی حقیر است. "شوپنهاور"

جوامع پیشرفته از آن رو که درآمدهایی برای ما فراهم می‌آورند که در تاریخ چشمگیر و بی‌سابقه‌اند به ظاهر ما را ثروتمندتر می‌کنند ولی تاثیر اصلی این جوامع در واقع فقیرتر ساختن ماست چون با ترویج توقعات نامحدود شکافی دائمی بین آن چه می‌خواهیم و آنچه در توان داریم آنکه هستیم و آنکه می‌توانیم باشیم ایجاد کردند.

بوهمیها همچنین تعریف جدیدی از شکست ارائه کرده اند . بنا بر ایدئولوژی بورژوازی از آنجا که جامعه اساساً در توزیع مزایای خود عادلانه عمل میکند متهم اصلی شکست مالی یا شکست بزرگ کاری یا ، هنری شخصیت خود فرد است . ولی بوهمیها با تمرکز بر این موضوع که دنیا اغلب تحت حاکمیت حماقت و تعصب قرار دارد چنین تفسير متهم کننده ای را در مورد شکستهای زندگی رد میکنند . استدلال آنها بر ماهیت انسانی تکیه میکند و آنها بر این اساس معتقدند کسانی که در جامعه موفق میشوند به ندرت جزو عاقل ترین یا بهترین افرادند بلکه کسانی هستند که به بهترین نحو تسلیم ارزشهای معیوب مخاطبانشان میشوند.

رالف والدو امرسون آرزو داشت ببیند که "هر انسانی در جایی قرار بگیرد که به آن تعلق دارد، با آن میزان قدرتی که ظرفیتش را داشته باشد و بتواند از آن استفاده کند."

در چنین تبلیغاتی به این نکته اشاره نمیشود که ویژگی انسان این است که بعد از به دست آوردن هر چیزی دیگر ارزشی برای آن قایل .نیست شاید سریعترین راه برای این که توجهمان را به چیزی از دست بدهیم خرید آن باشد - همان طور که شاید سریعترین راه برای این که کسی را دیگر تحسین نکنیم ازدواج کردن با او باشد . تصور اکثر ما این است که برخی دستاوردها و داراییها ضامن خشنودی و رضایتمان از زندگی خواهند بود . این تصور در ما ایجاد شده که پس از صعود از دامنه های پرفرازونشیب شادی و رضایت از ، زندگی به دشت وسیع و مرتفعی میرسیم و در آنجا به زندگیمان ادامه میدهیم کسی به ما نمیگوید که بعد از رسیدن به قله دوباره به دامنههای پست و جدید اضطراب و تمنا سقوط میکنیم . به نظر میرسد زندگی فرایندی است از جایگزینی اضطرابی با اضطراب دیگر و جانشینی خواستهای با خواسته دیگر البته این بدان معنا نیست که باید از تلاش برای غلبه بر اضطراب یا تحقق خواسته هایمان دست بکشیم بلکه شاید بدان معناست که باید تلاشمان را با آگاهی از این امر همراه سازیم که اهدافمان در واقع قادر به ارائه آن میزان از آرامش و ثباتی که وعده میدهند نیستند .

عشق به خانواده، احترام به طبیعت، حس بهت و تحسین در برابر زیبایی کائنات و علاقه به موسیقی. تمدن تجاری مدرن، مارا از چنین وضعیتی خارج کرده و در دنیایی مملو از امکانات، با رنج ها و حسرت ها رهایمان ساخته است.

ثروت به معنای داشتن چیز های زیاد نیست، بلکه به معنای داشتن چیزهایی است که دوست داریم داشته باشیم.ثروت مطلق نیست، بلکه نسبی است و به میل و خواست ما بستگی دارد. هروقت چیزی را طلب کنیم که نمی‌توانیم به دستش بیاوریم، فقیر تر می شویم حتی اگر دارایی های زیادی داشته باشیم. و هر زمان از چیزی که داریم احساس رضایت کنیم، ثروتمند محسوب میشویم، در صورتی که ممکن است در حقیقت دارایی زیادی نداشته باشیم.

به نظر می رسد زندگی فرایند جایگزینی یک اضطراب با اضطراب بعدی است و جایگزین شدن خواسته ای با خواسته دیگر. ولی این به این معنا نیست که نباید برای غلبه بر اضطراب ها یا رسیدن به خواسته ها تلاش کنیم، بلکه به این معناست که باید در تلاش هایمان هوشیار باشیم و بدانیم که اهدافمان به ما وعده توخالی آسایش و بهبود می دهند.