بریده‌های کتاب اضطراب منزلت

ثروت به معنای داشتن چیز های زیاد نیست، بلکه به معنای داشتن چیزهایی است که دوست داریم داشته باشیم.ثروت مطلق نیست، بلکه نسبی است و به میل و خواست ما بستگی دارد. هروقت چیزی را طلب کنیم که نمی‌توانیم به دستش بیاوریم، فقیر تر می شویم حتی اگر دارایی های زیادی داشته باشیم. و هر زمان از چیزی که داریم احساس رضایت کنیم، ثروتمند محسوب میشویم، در صورتی که ممکن است در حقیقت دارایی زیادی نداشته باشیم.

به نظر می رسد زندگی فرایند جایگزینی یک اضطراب با اضطراب بعدی است و جایگزین شدن خواسته ای با خواسته دیگر. ولی این به این معنا نیست که نباید برای غلبه بر اضطراب ها یا رسیدن به خواسته ها تلاش کنیم، بلکه به این معناست که باید در تلاش هایمان هوشیار باشیم و بدانیم که اهدافمان به ما وعده توخالی آسایش و بهبود می دهند.

رها کردن توقعات به‌اندازه‌ی برآوردن آنها آرامش‌بخش است. وقتی هیچ بودن شما در حیطه‌ای خاص با روی باز پذیرفته شود، سبکی عجیبی در قلبتان حس می‌کنید. . هر چیزی که به خویشتن انسان اضافه شود همان‌قدری که مایه‌ی غرور است بار اضافه هم هست.

ما معمولا فکر می کنیم یک سری دستاوردها و دارایی های خاص قطعاً رضایتی ماندگار نصیبمان می کنند. به سوی این تصویر از خودمان سوق داده شده ایم که داریم از سر بالایی صخره شادی بالا میرویم تا آن بالا به فلات گسترده ای برسیم و در آنجا به زندگی مان ادامه دهیم ؛ یادمان نیست که به محض رسیدن به قله دوباره به سوی اضطراب و اشتیاق های جدید آن پایین فراخوانده میشویم.

وقتی خودبینی ، یا تملق دیگران زیرکانه مجابمان میکند که کسی هستیم بالاتر از هم نوعان خود، مرگ این تملق چرب و نرم را رد میکند و رک و بی پرده ما را با خود واقعی مان آشنا میکند. " Robert Blair "

اگر از فکر شکست مضطرب میشویم، به این دلیل است که موفقیت تنها محرک واقعی جهان است تا حسن نیتش را به ما ارزانی کند.پیوند خانوادگی ، دوستی یا جذابیت جنسی شاید گاهی محرک های مادی را غیر ضروری جلوه دهند، ولی فقط یک مثبت اندیش بی عقل می تواند برای تامین همیشگی نیاز هایش بر این عوامل تکیه کند. انسان ها بدون اینکه دلایل قوی برای لبخند زدن داشته باشند به ندرت لبخند می زنند.

ذهن بقیه انسان‌ها برای جای دادن شادی حقیقی ما، زیادی حقیر است. "شوپنهاور"

وقتی جیمز اول پادشاه انگلستان که روحانی بدنام و فاسدی را صاحب مقام کرده بود در چاق شدن یکی از اسبهایش به مشکل خورد آرچیبالد آرمسترانگ دلقک دربار به او پیشنهاد داد تنها کاری که باید بکند این است که حیوان را به مقام اسقفی برساند این گونه حیوان بی درنگ به وزن لازم میرسد.

عشق به خانواده، احترام به طبیعت، حس بهت و تحسین در برابر زیبایی کائنات و علاقه به موسیقی. تمدن تجاری مدرن، مارا از چنین وضعیتی خارج کرده و در دنیایی مملو از امکانات، با رنج ها و حسرت ها رهایمان ساخته است.

انسان به نسبت تعداد چیزهایی که می‌تواند بدون آنها زندگی را سر کند ثروتمند محسوب می‌شود.

کم توقعی شادی و رضایت بیشتری به دنبال دارد.حال آنکه انسان پر توقع هر چه داشته باشد باز هم احساس بدبختی میکند

جوامع پیشرفته از آن رو که درآمدهایی برای ما فراهم می‌آورند که در تاریخ چشمگیر و بی‌سابقه‌اند به ظاهر ما را ثروتمندتر می‌کنند ولی تاثیر اصلی این جوامع در واقع فقیرتر ساختن ماست چون با ترویج توقعات نامحدود شکافی دائمی بین آن چه می‌خواهیم و آنچه در توان داریم آنکه هستیم و آنکه می‌توانیم باشیم ایجاد کردند.