بریده‌های کتاب عمار حلب: شهید محمدحسین محمدخانی

توی حرم امام رضا علیه سلام یادگاری خوبی از او برایم باقی مانده. میگفت:«تا بهت اشک ندادن نرو داخل!» می گفتم:«خب چیکار کنم؟» میگفت:«توی صحن قدم بزن»:)))🕊🥀

یواش یواش حالی ام شد فازی که در هیئت هست، در هیچ جایی پیدا نمیشود. هیئت روح را پرورش می‌دهد و آدم را سبک می کند و باعث میشود خوب زندگی کنی. سرت را بالا بگیرید و بگویی: «من نوکرم ،ولی افتخار می کنم به این نوکری.»

هی این جمله را به رفقایش گوشزد می‌کرد:( نکنه دچار روزمرگی بشیم!)

بعضی از جاها انسان یکباره بزرگ می شود. یکی از آن ها جنگ است که، خودت محک خودت هستی. اگر راه بیفتی، باقی افراد هم با تو راه می افتند.

سر که زد چوبه محمل دل ما خورد ترک ریخت بر قلب و دل جمله عشاق نمک آن قدر داغ عظیم است که بر دل شده حک سر زینب به سلامت،سر نوکر به *درک *حضرت آقا گفتند سر نو کر به فلک، چرا به درک؟

برگشت گفت:(اسماعیل، دیگه چیزی به نام ترس تو وجودم نیست.)

توی حرم امام رضا (ع) یادگاری خوبی از او برایم باقی‌مانده. می‌گفت :" تا بهت اشک ندادن، نرو داخل!" می‌گفتم :" خب چی کار کنم؟" می‌گفت :" توی صحن قدم بزن ." من هنوز هم که مشهد می‌روم، این سنت را دارم. از صحن جامع رضوی شروع می‌کرد و یک دور، دور حرم می‌چرخید و زمزمه می‌کرد، شعر می‌خواند، استغفرالله می‌گفت تا واقعا گریه اش می‌گرفت، بعد می‌گفت حالا بیا برویم داخل، پیش ضریح. آنجا هم سلام می‌داد و زیاد جلو نمی‌رفت......