بریده‌های کتاب مثل نهنگ نفس تازه می کنم

نفسم را پر و خالی میکنم و میگویم: از اینکه به من فرصت دوباره دادی، ممنونم! هر بحران، بهار یک مسئولیت تازه است. مسئولیت امشب من این است که دلم را با تو برای گرفتن و دادن این جوانه ترد یک‌دله کنم. باید هر لحظه به سمت تو برگردم و با اعتماد به تو، قسمتی از پادشاهی‌ات باشم. تو من را زن آفریدی. تو من را قوی، مثل یک نهنگ آفریدی؛

این خداست که تصمیم میگیرد تو را کجای قالی زندگی ببافد، گلی درشت وسط قالی یا برگی ریز در حاشیه

«قربون خنده هاش تو به دنیا بیارش، حضانتش رو به عهده میگیرم ولی وقتی قله ها رو فتح کردی دنبالش نیای که نشونت نمیدم» میگن درس بخون ما کمکت میکنیم، ازدواج کن کاراشو ما میکنیم، بچه بیار ما بزرگش میکنیم، بچه بعدی بیار ما شبا نگه میداریم، حالا فلان کار رو بکن ما حواسمون هست بسه دیگه وعده سر خرمن دادن اخرش هم متوقع بودن کتاب رو(موبایل) میخوام بکوبونم به دیوار و برم جایی که هیچ بنی بشری نباشه خوندن این کتاب اعصاب فولادی میخواد

نیمه شب است. منم و خیال امیریل و حرف‌هایی که حرف نشدند و اشک شدند.

جایی نوشته بودم:«این خداست که تصمیم میگیرد تو را کجای قالی زندگی ببافد،گلی درشت وسط قالی یا برگی ریز در حاشیه...»