بریده‌های کتاب سه دفتر (گناه دریا، ابر و کوچه و بهار را باور کن)

زخمی دگر بزن که نیفتاده‌ام هنوز

ما را غم خزان و نشاط بهار نیست / آسوده همچو خار به صحرا نشسته‌ایم

کلاغان می‌خروشند از سرِ کاج / که شد گلزارها تاراج، تاراج!

مگر نه خاکِ رهِ این خرابه باید شد؟ / بیا که کام بگیریم از این جهانِ خراب.

ای سرنوشت! از تو کجا می‌توان گریخت؟

بگذار سر به سینۀ من، تا بگویمت: / اندوه چیست، عشق کدام است، غم کجاست؟

بنشین، مرو، حکایتِ «وقتِ دگر» مگو / شاید نماند فرصتِ دیدارِ دیگری

«فردا، فردا!» مگو، که من نفروشم / عشرتِ امروز را به حسرتِ فردا

اگر احساس می‌گُنجید در شعر، / به جز خاکستر از دفتر نمی‌ماند!

من، که خود افسانه می‌پرداختم، / عاقبت افسانۀ مردم شدم!

به گریه گفتمش: «از بوسه‌ای دریغ مدار» / به خنده گفت که: «این باده را به خواب بنوش»

این سپیده‌ها سپیده نیست: / رنگ چهرۀ زمین پریده است!

با همین دیدگاهِ اشک‌آلود / از همین روزنِ گشوده به دود / به پرستو، به گل، به سبزه درود!

صحبت از پژمردنِ یک برگ نیست. / وای! جنگل را بیابان می‌کنند.

روزگاری‌ست که خوبی خُفته‌ست / و بدی بیدار است. / و هیاهوی قناری‌ها / خوابِ جِت‌ها را آشفته‌ست!

بشر دوباره به جنگل پناه خواهد برد / به کوه خواهد زد / به غار خواهد رفت.

من در کنارِ پنجره -خاموش- / با کوه، حرفی داشتم از دور: / «ای سنگِ تا خورشید، بالیده / ای بَندیِ هرگز ننالیده، / پیشانی‌ات ایوانِ صحراها و دریا‌ها، / دیروزها از آن ستیغِ سربلندت هم‌چنان پیدا / ای چهرۀ برتافته از خلق / ای دامنِ برداشته از خاک / ای کوه! / ای غمناک.»

لحافِ کهنۀ زالِ فلک شکافته شد. / و پنبه، کوچه و بازارِ شهر را پر کرد. / و دشت -اکنون-، سرد و غریب و خاموش است...

خاک، جان یافته است / تو چرا سنگ شدی؟ / تو چرا این همه دلتنگ شدی؟ / باز کن پنجره‌ها را و بهاران را باور کن.

پُر کن پیاله را، / کاین آبِ آتشین، / دیری‌ست رَه به حالِ خرابم نمی‌بَرَد!