بریده‌های کتاب Eighty Six (86)

سرنوشت آن‌ها این بود که در گوشه‌ای ناشناخته از میدان نبرد بمیرند، مانند ابزارهایی که استفاده شده‌اند دور انداخته شوند، از حقوق و کرامت انسانی‌شان محروم شوند، بدون قبری برای آرمیدن، بدون نام یا افتخاری که بتوان روی سنگ قبرهای وجود نداشته‌شان حک کرد. درست مانند میلیون‌ها هم‌رزمی که در میدان نبرد جان باخته بودند، تنها کاری که می‌توانستند انجام بدهند این بود که اسکلت‌هایشان را به یکدیگر بسپارند. Their fate was to die in an unknown corner of a battlefield, discarded like tools that had been used up, stripped of their rights and human dignity, without a grave to rest in or a name, or an honor to etch onto their nonexistent tombstones. Just like their millions of brethren who’d died on the battlefield, the most they could do was entrust their skeletons to one another.

«این واقعیت که دموکراسیِ مدرن نمی‌تواند پیش از بحرانی شدن اوضاع به تصمیمی برسد، بزرگ‌ترین ضعف آن است.» The fact that it can’t reach a decision until the situation has already become critical is modern democracy’s greatest flaw.

اگر یک چیز بود که نمی‌توانستند ببخشند، همین بود. این حقیقت که جمهوری واقعاً باور داشت هیچ اشتباهی مرتکب نشده است. مانند آن سربازانی که آن زن سالخورده را مسخره می‌کردند. زنی که از وجدانش پیروی کرده و علیه ستم ایستاده بود. یا شهروندانی که چشمانشان را بر واقعیت جنگ بسته و گوش‌هایشان را با این بهانه که در پشت دیوارهای مستحکمشان در امان هستند، پر کرده بودند. آن خوک‌های سفیدی که حقوق دیگران را می‌ربودند در حالی که از انجام کوچک‌ترین وظایف خود سرباز می‌زدند، و با بی‌شرمی تمام ادعای حقانیت و نجابت می‌کردند، بدون ذره‌ای شرم از اعمالشان. آنها به طرز درمان‌ناپذیری غافل بودند، کاملاً و مطلقا کور نسبت به تناقض وحشتناک میان گفتار و کردارشان. If there was one thing they couldn’t forgive, it was that. The fact that the Republic truly believed it could do no wrong. Like those soldiers who mocked the old hag who’d followed her conscience and fought against oppression. Or the citizens who closed their eyes and plugged their ears from the reality of war, shutting themselves in a brittle reality within their fortified walls. The white pigs that deprived others of their rights despite refusing to fulfill their own duties and had the audacity to claim they were right and noble without an ounce of shame for their actions. They were hopelessly oblivious, so completely and utterly blind to the terrible contradiction between their actions and their words.

اکثریت بی‌تفاوت، حامی آنچه شد، بودند. the majority of people who were obediently indifferent as advocates of what happened.

رها کردنِ یک رویا چون می‌دانی هرگز به واقعیت بدل نمی‌شود و تنها منتظر ماندن تا سرنوشت تو را دربربگیرد… یا جنگیدن علیه سرنوشت و فریاد کشیدن در برابر نور رو به خاموشی، با این‌که می‌دانی آن رویا هرگز تحقق نخواهد یافت. این دو کاملاً متفاوت‌اند. Giving up because you know a dream can never come true and simply sitting and waiting for fate to claim you… Or fighting against fate and crying out against the dying light, even though you know that dream will never be realized. Those are decidedly different things.

آن شب همه دوباره سوگند خوردند که، هرچند مثل خوک با آن‌ها رفتار می‌شود، هرگز اجازه ندهند که ستمگرانشان رضایت دیدن رفتار خوک‌وار از آن‌ها را به دست آورند. که تا آخرین نفس بجنگند، حتی اگر فقط یکی‌شان زنده بماند. They all renewed their oath that night, that no matter how much they might be treated like pigs, they’d never give their oppressors the satisfaction of acting like pigs. That they would fight to the bitter end, even if there was only one left standing.

ری همیشه از این زنجیره‌ی بی‌پایان ستم نفرت داشت. پستیِ استفاده از کسی ضعیف‌تر، برای تخلیه رنج و خشونتی که خودت کشیده‌ای… و حالا، او همین کار را کرده بود. Rei always loathed that never-ending chain of oppression. The vulgarity of using someone weaker than yourself as an outlet for the pain and cruelty you endured… And he had done just that.

هیچ کشوری انکار حقوق انسانی از یک خوک را عملی شرورانه تلقی نمی‌کند. بنابراین اگر کسی را که زبانی دیگر دارد، رنگی دیگر دارد، یا از تبار و میراثی دیگر است را به عنوان خوکی در قالب انسان تعریف کنید، هرگونه ستم، آزار یا جنایتی که بر او روا دارید، هرگز ظالمانه یا غیرانسانی تلقی نخواهد شد. No country would ever consider it an act of evil to deny a pig human rights. Therefore, if you were to define someone speaking a different tongue, someone of a different color, someone of a different heritage as a pig in human form, any oppression, persecution, or atrocity you might inflict upon them would never be regarded as cruel or inhumane.