بریده‌ای از کتاب Eighty Six (86) اثر Asato Asato

اگر یک چیز بود که نمی‌توانستند ببخشند، همین بود. این حقیقت که جمهوری واقعاً باور داشت هیچ اشتباهی مرتکب نشده است. مانند آن سربازانی که آن زن سالخورده را مسخره می‌کردند. زنی که از وجدانش پیروی کرده و علیه ستم ایستاده بود. یا شهروندانی که چشمانشان را بر واقعیت جنگ بسته و گوش‌هایشان را با این بهانه که در پشت دیوارهای مستحکمشان در امان هستند، پر کرده بودند. آن خوک‌های سفیدی که حقوق دیگران را می‌ربودند در حالی که از انجام کوچک‌ترین وظایف خود سرباز می‌زدند، و با بی‌شرمی تمام ادعای حقانیت و نجابت می‌کردند، بدون ذره‌ای شرم از اعمالشان. آنها به طرز درمان‌ناپذیری غافل بودند، کاملاً و مطلقا کور نسبت به تناقض وحشتناک میان گفتار و کردارشان. If there was one thing they couldn’t forgive, it was that. The fact that the Republic truly believed it could do no wrong. Like those soldiers who mocked the old hag who’d followed her conscience and fought against oppression. Or the citizens who closed their eyes and plugged their ears from the reality of war, shutting themselves in a brittle reality within their fortified walls. The white pigs that deprived others of their rights despite refusing to fulfill their own duties and had the audacity to claim they were right and noble without an ounce of shame for their actions. They were hopelessly oblivious, so completely and utterly blind to the terrible contradiction between their actions and their words.