بریده‌های کتاب فکر نکن تنهایی

معلم‌های زبان انگلیسی ساکن در آمریکا دیدگاه جالبی دارند: ۱ -زبان مرتب عوض می‌شود (سعی نکنید زبان را منجمد کنید، بگذارید در حال حرکت باشد) ۲-تغییر امری طبیعی است (از چیزهای تازه نترسید) ۳-فرهنگ تعامل، بخشی از زبان است (زبان کوچه‌بازار را نمی‌توان نادیده گرفت) ۴-همه زبان‌های زنده‌ی دنیا با هم در ارتباط هستند و هیچ کدام بر دیگری برتری ندارد (یعنی خلق تفکر نخبه گرایی بی‌معنی است!)

هر زندگی زناشویی طولانی به منزله زندگی پر سعادت نیست. اما مگر شما هم با دیدن زوج‌های پیری که سال‌هاست با هم زندگی می‌کنند و هنوز دست هم را می‌گیرند، نمی‌خندید؟

نیچه با سبیل‌های پرپشت و قیافه مصممش چپ چپ نگاهم می‌کرد. اول از او می‌پرسم. اینطور جوابم را می‌دهد: «علت ازدواج‌های ناموفق، فقدان عشق نیست، بلکه فقدان دوستی است.»

اُسکار وایلد به استقبالم می‌آید. می‌گوید: «مزخرفات فردریش را باور نکن. انسان همیشه باید عاشق باشد و عاشق بماند، به همین خاطر هیچ وقت نباید ازدواج کند.»

ازدواج شبیه قفس است، کسی که بیرون قفس است سعی می‌کند وارد شود، پرنده‌هایی که توی قفس هستند سعی در فرار از آن دارند.

«مرد با این امید که زن اصلاً تغییر نکند و زن با این امید که بتواند مرد را تغییر دهد ازدواج می‌کند» اینشتین بزرگ لابد چیزی می‌داند.

سرانجام از کتابخانه خارج می‌شوم و با مادربزرگم مشورت می‌کنم. هرچه باشد او انسان با تجربه‌ای است. جوابش چنین است: «فرزندم به حرف نویسنده‌ها گوش نکن. زندگی زناشوییِ طولانی یک راز دارد، و آن این است که باید با خوب و بد کنار بیایی!»

من در سیر و سفرهایم، هنوز شاهد این هستم که مهیج‌ترین و بهترین دوستان، مردهای عاقل، با شعور و باوجدان هستند، یا زن‌هایی هستند که نگاه متفاوتی به زندگی دارند.

دخترها کارشان جمع کردن است؛ مرتب خاطرات و احساساتشان را جمع می‌کنند، بعد این‌ها را در زمانی غیر منتظره از ذهنشان بیرون می‌آورند. پسرها صادق‌تر،شفاف‌تر و رُک‌تر هستند.

هرمان ملویل دچار بیماری اختلال دو قطبی بود. کسانی را که دوستش داشتند آزار می‌داد. ارنست همینگوی هم چنین اخلاقی داشت. جیمز جویس الکلی بود. اگر نمی‌نوشید، نمی‌توانست بنویسد. فاکنر دچار بیماری یأس مفرط بود و سیلویا پلاتِ بی‌همتا هم بیماری اختلال دو قطبی داشت.

بیاید اینقدر خودمان را آزار ندهیم، اینقدر وجودمان را زخمی نکنیم.