بریده‌های کتاب کوری

اعمال انسانی در موقعیت معنا می‌شود و ملاک مطلقی برای قضاوت وجود ندارد، زیرا موقعیت انسان ثابت نیست و در تحول دائمی است.

در مواجهه با ناملایمات است که دوستان خود را می شناسید، خواه بلایی نازل شده باشد و خواه قابل پیش بینی باشد.

وجدان اخلاقی که این همه مردمان بی فکر از آن پیروی نمی‌کنند و عده بیشتری آن را زیر پا میگذارند، چیزی است که وجود دارد و همیشه وجود داشته.

پرسیده بود حالتان چطور است دکتر، و جواب خیلی خوب هستیم ما برای این است که در حال مرگ هم نمیخواهیم ناتوان جلوه کنیم، و اسم این کار خود را از تک و تا نینداختن است، پدیده ای که فقط در نوع بشر دیده شده

وقتی که دفن شوند هیچ کس از تفاوت شان آگاه نخواهد شد، مگر اینکه در یاد کسی مانده باشند.

تفاوت صحیح و ناصحیح صرفاً به درک ما از روابطی که با دیگران داریم مربوط است، نه به درکی که از خودمان داریم، به این درک نمیتوان اعتماد کرد.

زن دکتر گفت: همه مان گاهی درمانده می‌شویم چه بهتر که هنوز می‌توانیم گریه کنیم.اشک ریختن اغلب مایه ی نجات ما است . بعضی وقت ها اگر گریه نکنیم به قیمت جانمان تمام می‌شود و بهتراست که ناراحتی های خود را به این شکل خالی کنیم.

غم و شادی بر خلاف آب و روغن میتوانند باهم مخلوط شوند.

تفاوت صحیح و ناصحیح صرفاً به درک ما از روابطی که با دیگران داریم مربوط است، و نه به درکی که از خودمان داریم...

اگر نمیتوانیم مانند انسان ها زندگی کنیم، لااقل سعی کنیم مانند حیوات زندگی نکنیم

هیچ خوب و بدی ابدی نیست.

دختری که عینک دودی داشت گفت از کجا معلوم پدر و مادرم بین این اجساد نباشند‌، آن‌وقت من از کنارشان می‌گذرم و آنها را نمی بینم‌، زن دکتر گفت گذشتن از کنار اموات و ندیدنشان از رسوم دیرینه است.....

چشم تنها جای بدن است که شاید هنوز روحی در آن باقی باشد.

آنقدر از مرگ میترسیم که همیشه سعی میکنیم از تقصیرات اموات بگذریم، انگار پیشاپیش میخواهیم وقتی نوبت خودمان شد،از تقیصرات ما هم بگذرند.

وقتی زندگی بی معنی است، اشک چه معنایی میتواند داشته باشد.

مثل هرچیز دیگر زندگی ، باید گذشت زمان سیر طبیعی اش را طی کند تا راه حل پیدا شود.

اگر من امروز صادق باشم چه اشکالی دارد که فردا افسوسش را بخورم.

همیشه کسانی بوده‌اند که چدن احساس شرم نکردند، شکمشان را پر کردند.

از جنس بشر میگه: نصفش بی علاقگی و نصفش خبث طینت.