بریده‌های کتاب کلیدر

آن دو زود محرم یکدیگر شده بوند؛ اگرچه مارال هنوز دریچه قلب بر شیرو نگشوده بود. او خوددار تر و پخته تر از شیرو بود. خود را برای این و آن زود آشکار نمی کرد. سفره ی دلش گره زده و بسته بود.

های مرد ایلیاتی،مرد ایلیاتی! دنیا چقدر برای تو عزیز است؟ عاشق این دنیایی و اما در این میان،پیش پای سه بت روی به خاک می مالی. تفنگ و زن و اسب، نگاه زن ،برق تفنگ و تاخت و توان اسب تو را به ستایش می انگیزد: برنو ،مارال و قره آت!

وقتی او دندان به چیزی بند کند نا نَکَندش آرام نمی تواند بگیرد.

طریقه اینجور انتخاب شده.ما اجزایی هستیم که کل را قبول کرده ایم.مسئول درستی و نادرستی اش آنها هستند. .هرکس فقط میتواند عقیده اش را بگوید.

مهربانی دو سر دارد . همچنین بی مهری.

تا کجا، گاه خیال پرواز می‌کند! بر چه می‌شود؟ از چه می‌گذرد؟

چایی که خیال کنم مخلّ کسی هستم زندگانی نکرده ام.

مارال هم ، بداند یا نه، به خود نمی دید حرفی را که از او نیست بر زبان بیاورد.

زیور ، این زن شمشه و باریک، چه به جان می کشید؟ چه می کشید؟ او روح خود را می جوید. خود را می آزرد. شلاق بر جان برهنه خود می زد. راستی که نه چندان هم به عبث.