بریده‌های کتاب آشنایی با قرآن: (شناخت قرآن)

قرآن می‌گوید صیقل زدن دل، انسان را به چنان مقامی می‌رساند که به قول امیرالمومنین علیه السلام اگر پرده از جلوی او برداشته شود چیزی بر یقینش افزوده نمی‌گردد. آنچه که قرآن در تعلیماتش مدّ نظر دارد، پرورش انسان‌هایی است که هم از سلاح علم و عقل بهره‌مندند و هم از اسلحه دل و قلب و این هر دو را با بهترین شیوه و عالی‌ترین کیفیت در راه حق به کار می‌گیرند، انسان‌هایی که نمونه‌های زنده و مجسمش امامان ما و شاگردان شایسته و راستین آنها هستند.

ان الله لایغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم می‌خواهد بگوید درست است که همه سرنوشت‌ها به اراده خداست ولی خداوند سرنوشت را از ماورای اختیار و تصمیم و عمل بشر بر او تحمیل نمی‌کند و کار گزاف انجام نمی‌دهد.

آنچه را که ما "دل" می‌نامیم عبارت است از احساسی بسیار عظیم و عمیق که در درون انسان وجود دارد و گاهی اسم آن را "احساس هستی" می‌گذارند یعنی احساسی از ارتباط انسان با هستی مطلق. کسی که زبان دل را بداند و با آن انسان را مخاطب قرار دهد، او را از اعماق هستی و کنه وجودش به حرکت در می‌آورد. آن وقت دیگر تنها فکر و مغز انسان تحت تاثیر نیست بلکه سراسر وجودش تحت تاثیر قرار می‌گیرد.

قرآن می‌گوید باید با سلاح عقل و اندیشه با مسائل روبرو شد؛ نباید عقیده‌ای درست را به دلیل آنکه دیگران انگ و برچسب به انسان می‌زنند رها کرد و نباید عقیده‌‌ای را به صرف تعلق داشتن به این یا آن شخصیت بزرگ و معروف پذیرفت. در هر زمینه‌ای باید خود به تحقیق و بررسی در مورد مسائل پرداخت.

ضروری بودن شناخت قرآن برای یک مومن مسلمان از آن جهت است که منبع اصلی و اساسی دین و ایمان و اندیشه یک مسلمان و آنچه که به زندگی او حرارت و معنی و حرمت روح می‌دهد قرآن است.

اگر بشر خود را مقید کند که در مسائل تابع یقین باشد و گمان را به عوض یقین نپذیرد به خطا نخواهد رفت.

اینشتین در یکی از مقالاتش راجع به مذهب اظهارنظر می‌کند و در همان جا متذکر می‌شود که به اعتقاد او به طور کلی سه نوع مذهب در جهان وجود داشته است: ۱.مذهب ترس؛ یعنی مذهب گروهی که عامل برانگیزنده آن ها به سوی مذهب یک سلسله ترس ها از طبیعت و محیط بوده است. ۲.مذهب اخلاق؛ و مقصودش مذهبی است که بر مبنای مصالح اخلاقی استوار است. ۳.آنگاه از مذهب دیگری یاد می‌کند که نامش را《مذهب هستی》می‌گذارد و این تعبیر او همان تعبیری است که ما از آن به《دل》یاد کردیم. به اعتقاد اینشتین، این مذهب در واقع می‌خواهد بگوید زمانی برای انسان حالتی معنوی و روحی حاصل می‌شود که در آن حالت از این خود محدود که به واسطه آمال و آرزو های حقیر و خرد احاطه شده و از دیگران جدا گردیده و همچنین از عالم هستی طبیعی که برای او حصاری شده است، به ناگاه بیرون می‌آید و از این زندان رها می‌شود و در آن هنگام است که به نظاره کل هستی می‌نشیند و وجود را همچون حقیقتی واحد در می‌یابد و عظمت ها و شکوه ها و جلال های ماورای پدیده ها را به عیان می‌بیند و حقارت و ناچیزی خود را متذکر می‌گردد و آنگاه است که می‌خواهد با کل هستی متصل گردد.