بریده‌های کتاب کولاک

"بانوی طبیعت " هیچوقت لی لی به لالای کسی نمی گذارد.

به گذشته که فکر می‌کنم، به گمانم حس کردم یک جای کار می‌لنگد.کمی مثل وقتی که حس می‌کنید حشره‌ای گوش‌تان را قلقلک می‌دهد. حرکتی می‌کنید تا شرش را کم کنید، اما در واقع زنگ هشداری است، زنگ هشدار درونی‌تان که در حالت حداقلی‌اش تنظیم شده. آنقدر قوی نیست که شما را از جا بپراند اما درست به اندازه‌ای است که نگذارد راحت بخوابید.

قرار همین است. می‌خواهید اینجا زندگی کنید؟ از هوای پاک شکار و صید ماهی استفاده کنید؟ آزاد باشید، به کسی جواب پس ندهید و شاید هفته‌های متمادی هیچ بنی بشری نبینید؟ اختیار با خودتان است. ولی روزی که با خرس کودیاکی روبرو شوید یا اسنوموبیلتان روشن نشود، آن هم وقتی که کیلومترها با خانه‌تان فاصله دارید، باید قبول کنید که احدالناسی به دادتان نمی‌رسد، الا خودتان.

بچه درباره مطالبی که توی کتاب‌ها آموزش می‌دهند خیلی زیاد می‌داند و درباره چیزهایی که آدم را اینجا زنده نگه می‌دارد، خیلی کم‌. چه فایده دارد جواب همه سوال‌های مربوط به تکتونیک صفحه‌ای را بدانید ولی ندانید اگر زلزله شد چه کار باید بکنید؟ او اسم تمام چاله‌های زیردریایی کره زمین را می‌داند اما بلد نیست ماهی صید کند. آماده کردنش را که دیگر اصلاً.

وقتی این را برای فِی تعریف کردم، به نظرش مضحک آمد، چون توی نیویورک دوستانش پول هنگفتی بابت کلاس‌هایی می‌دادند که قرار بود آنها را به «من» خودشان وصل کند. اینجا بهتر بود آدم «من وحشی»خودش را زودتر کشف کند وگرنه به سختی می‌توانست بیرون خودش را حفظ کند. توماس می‌گفت شاید اینجا یکی از آخرین جاهایی باشد که طبیعت هنوز می‌تواند در آن مقاومت کند.

نمی‌شد ماند. نمی‌شد گریه کرد.می‌دانم که آدم باید اشک‌هایش را برای چیزی نگه دارد که واقعاً ارزشش را داشته باشد.

من با آتش بازی کردم.چون خودم هم دیگر باورم نمی‌شد که دارم با آتش بازی می‌کنم.

چیزهایی هست که دوام نمی‌آورند و کمترین چیزی که می‌توان گفت این است که خوشبختی همیشه ردیف اول این دسته‌بندی را اشغال می‌کند.

اگر همانطور در این سرزمین‌ها تنها می‌ماندم، هرگز نمی‌فهمیدم خانواده تا چه اندازه می‌تواند معنادار باشد. ما موزاییک فشرده‌ای را تشکیل می‌دادیم که هر فرد تکمیلش می‌کرد، بی‌آنکه کسی بتواند نتیجه‌اش را به صورت کامل ببیند.

آرامش به طور موقت برمی‌گشت و این از خود طوفان هم خطرناک‌تر بود، چون آدم از حالت تدافعی بیرون می‌آمد و دقت و مراقبتش کمتر می‌شد.

لابد می‌داند شکنجه یعنی چی. من با ننگم تنهایم، تنها با خاطراتی واضح مثل روز اولشان. تنها با دردی تیز مثل تیغ و اغلب اوقات چیزی نیست تا بیاید و حواسم را پرت کند.

گفته بود نمی‌تواند یکجا بند شود و مثل میوه‌ای که از درخت افتاده باشد بی‌حرکت بماند. در حالی که زندگی چیزی نبود جز حرکتی مداوم، خواه کوچک و خواه بزرگ، حرکتی همیشگی به سوی دیگری،جاهای دیگر، آدم‌های دیگر،ماجراهای دیگر.

نه آن دوره بود و نه آن منطقه، کشت و کشتار سربازها در درگیری‌ها کمتر بود. اما از هر فناوری که استفاده شود، آدم همیشه و مدام راه جدید برای زخمی کردن،لت و پار کردن و قطع عضو برادرانش پیدا می‌کند‌. طبیعتش این است. جنگ جنگ باقی می‌ماند.همزمان می‌ترساند و به وجد می‌آورد. این واقعیت را که ممکن است آدم‌های دیگری را بکشید عادی جلوه می‌دهد. فقط به این دلیل که به شما گفته‌اند دلیلی خوب برای این کار دارید و شما مدافع خیر در برابر شرید. همیشه دلیلی خوب و موجه وجود دارد تا بچه‌هایمان روی مین‌ها منفجر شوند، تکه پاره برگردند، ساکت مثل سایه‌ها، ناتوان از بیان چیزهایی که دیده‌اند در قالب کلمات.

چیزی تحمل ناپذیرتر از سنگینی شرم نیست.

امید همان قدر که زنده نگه می‌دارد فریب هم می‌دهد.

گاهی اوقات بدیهی‌ترین فکرها زمانی می‌آیند سراغتان که به کاری غیر از فکر کردن مشغولید.