بریده‌های کتاب خانم دالاوی

خانم دلوی گفت که گل را خودش می‌خرد. آخر لوسی خیلی گرفتار بود. قرار بود درها را از پاشنه در آورند، قرار بود گارگران رامپلمیر بیایند. خانم دلوی در دل گفت، عجب صبحی ـ دل انگیز از آن صبح‌هایی که در ساحل نصیب کودکان می‌شود.

<<ریژیا اندیشید که دوست داشتن آدم را تنها می کند.>>

با خودش گفت دوست داشتن آدم را تنها می‌کند.

با خودش گفت دوست داشتن آدم رو تنها میکند

نگفته بود دوستش دارد، اما دستش را گرفته بود. فکر کرد خوشبختی همین است.

کلاریسا همانطور که به ریچارد که در را پشت سر می‌بست نگاه می‌کرد، فکر کرد هر آدمی منزلتی دارد؛ یک جور تنهایی؛ حتی میان زن و شوهر فاصله‌ای هست که باید به آن احترام گذاشت؛ زیرا آدم خودش حاضر نیست از آن بگذرد، یا علیرغم خواست شوهرش آن را از او بگیرد، بی آن که استقلال و عزت نفس خود را - چیزی که هر چه باشد بسیار گرانبهاست - از دست بدهد.

ولی آدم باید مبارزه کند؛ بر این احساسات پیروز شود؛ به خداوند ایمان داشته باشد. آقای ویتاکر گفته بود که او برای هدفی به این جهان آمده. اما هیچکس میزان رنج او را نمی‌دانست! آقای ویتاکر به صلیب اشاره کرده، گفته بود خداوند داند. اما وقتی زن هایی مثل کلاریسا دالاوی از غم رها بودند، او چرا باید رنج می‌کشید؟ آقای ویتاکر گفته بود دانش از رنج حاصل می‌شود.

به الیزابت گفته بود آدم های خوشبخت نیروی ذخیره‌ای دارند که هنگام لزوم به کمکشان می‌آید، در حالی که او مثل یک چرخ بی لاستیک بود (از این قبیل استعاره‌ها خوشش می‌آمد) که با هر سنگریزه‌ای ضربه می‌خورد و بالا و پایین می‌پرد.

فقط استخوان‌بندی عادت است که قامت انسان‌ را سر پا نگه‌می‌دارد.

واقعا هم به نظر او بهتر بود توقعات آدم کمی قاطع کمی سهلگیرانه کمی معتدل باشد.

اما وقتی آدم عاشق است(و مگر جز عشق بود؟) هیچ‌چیز به اندازه بی‌اعتنایی کامل آدمهای دیگر عجیب نیست.

گریخته بود! مطلقا آزاد بود_ همانطور که در فروریزی عادت پیش می‌آید. وقتی که ذهن، همچون شعله‌ای بی‌حفاظ، خم می‌شود و گویی همین‌حالاست که از چنگش بیرون بجهد.