نظرم «بانوی میزبان» بیشتر از اینکه یک داستان عاشقانه باشه یه کاوش روانشناختی درباره تنهایی، وابستگی و سلطه‌گریه. داستایفسکی خیلی هنرمندانه نشون می‌ده که آدم‌ها همیشه درگیر مرز باریک بین عشق و ترس و آزادی و اسارت هستن. برای من جذاب‌ترین بخشش همین بود که تا آخر نمی‌دونی شخصیت‌ها رو باید قربانی بدونی یا مقصر.
      

        برای من، سوشون بیشتر از هر چیزی روایتگر داستان دو عاشق در زمان اشتباه بود. روایت کند و فضای سنگین داستان جذبم نکرد و گاهی اوقات یکنواخت بودن داستان باعث خستگی من میشد اما مرگ یوسف – که قربانی سیاست شد – تلخ و تأثیرگذار بود. انگار سیمین دانشور ازمون می‌پرسه:

«در برابر ظلم، ساکت می‌مونی یا می‌جنگی؟»
      

        کشتن مرغ مینا کتابی جذاب و روان بود هرکدوم از شخصیت ‌های کتاب خودشون میتونستن یه اسطوره باشه و از همه مهم تر  برای من شخصیت اتیکوس  بود. مردی شجاع که با وجود بی‌احترامی و فشارهای جامعه حاضر نشد از حق عقب‌نشینی کنه. کنار مظلوم ایستاد و وجدانش رو با ترس و تعصب معامله نکرد.
سبک کتاب خیلی روان و قابل فهمه جملات ارزشمندی داره که میشه ازش یاد گرفت با شخصیت‌های اصلی داستان میتونستم همزادپنداری کنم
 و در نهایت، کتاب یادمون می‌ندازه:
کشتن مرغ مقلد (مرغی بی گناه و آوازه خوان) یعنی نابود کردن معصومیت و صداقت. و گاهی شجاعت یعنی ایستادن کنار حق، حتی وقتی می‌دونی ممکنه ببازی
      

        این کتاب درباره‌ی دنبال کردن رویاها، گوش دادن به دل، و اعتماد به نشانه‌های جهان است. کوئیلو مفهوم افسانه‌ی شخصی را مطرح می‌کنه که همون سرنوشت و رسالتی هست که هر فرد باید در زندگی‌اش دنبال کنه. داستان نشون میده که مسیر رسیدن به رویاها مهم‌تر از خود مقصد است، چون در این مسیر، فرد به شناخت واقعی از خود و جهان می‌رسه و تجربیاتی که سانتیاگو در این سفر کسب کرد خودش بزرگترین گنج بود نثر کتاب روان بود و اتفاقات پشت سر هم رخ میداد که مانع خستگی میشد من از این کتاب نکات زیادی یاد گرفتم 
      

        به نظرم مرشد و مارگاریتا از اون کتاباست که یا عاشقش میشی یا واقعا نمیتونی باهاش ارتباط بگیری و وسط راه ولش میکنی این کتاب با توجه به اینکه خیلیم معروفه اصلا برای من جذاب نبود و انقد تعداد شخصیت‌ها زیاد بود و فضای سورئالی داشت که به زور تا اخرش خوندم  و موضوع داستان هم اصلا برام جالب نبود 

      

        داستان روان و جذاب بود و با وجود فضای فانتزی، مفاهیم فلسفی و روانشناختی عمیقی مثل افسردگی، پشیمانی، و ارزش زندگی رو بررسی می‌کرد. بعضی بخش‌ها به‌شدت به دل می‌نشینن و آدم رو به فکر فرو می‌برن که «اگه فلان تصمیم رو نمی‌گرفتم، چی می‌شد؟» من این کتابو دوست داشتم چون امید رو با نرمی و لطافت خاصی منتقل می‌کنه.
      

        این کتاب رو با علاقه خوندم، چون فرصتی بود برای آشنایی نزدیک‌تر با ذهن و زندگی یکی از تاثیرگذارترین روان‌درمانگرهای معاصر. لحن یالوم گرم و بدون خودنماییه، و همین باعث می‌شه که حتی تأملات عمیقش درباره‌ی مرگ یا فقدان، ملموس و قابل لمس باشن. برای من، این کتاب مثل گفت‌وگویی طولانی و صمیمی با یه استاد فرزانه بود که از مسیر زندگی‌اش حرف می‌زنه تا ما بتونیم راحت‌تر مسیر خودمون رو پیدا کنیم.
      

        این کتاب برخلاف اینکه کوتاه بود خیلی تاثیرگذار بود و من دوستش داشتم به نظرم داستان داره نشون می‌ده که بعضی وقتا چقدر «زود، دیر می‌شه». مرد تازه بعد از مرگ همسرش متوجه شد که دوستش داره، ولی دیگه خیلی دیر شده بود.
چیزی که تو این رابطه بیشتر از همه دردناک بود ناتوانی هر دو نفر در بیان احساساتشون بود. هیچ گفت‌وگویی بین‌شون نبود. فقط سکوت و برداشت‌های ذهنی که کم‌کم فاصله‌شون رو بیشتر کرد.

      

        رمان زنان کوچک یه کتاب بر اساس ادبیات کلاسیک هست که شاید نسبت به اثار بقیه نویسنده ها مثل کامو یا داستایوفسکی حرف خاصی برای زدن نداشته باشه و به موضوعات کلیشه ای تر پرداخته سبک داستان طوریه که گاهی اوقات برام خسته کننده میشد ولی بازم ادامه دادم در کل از اون کتاباست که بهت حال خوبی تزریق میکنه و بعد خوندنش احساس خوبی داری من دوسش داشتم