بریده‌های کتاب خشت نو

اگر معلّم خوب عمل کند، صحیح عمل کند، با تدبیر عمل کند، با دلسوزی عمل کند، به نظر ما همه مشکلات جامعه حل می‌شود.

قشر کارگر و معلّم _که سازندگان و تولیدکنندگان اصلی کشور و اداره کنندگان حقیقی یک جامعه به حساب می آیند_صدها بار شرف دارند بر کسانی که سر سفره آماده ی مصرف می نشینند و فقط مصرف می کنند؛ بدون اینکه خیری برای جامعه یا برای پیشرفت آن داشته باشند.

در بخش تربیتِ معلّم باید سرمایه گذاری معنوی و مادّی شود و افراد برای معلّمی پرورش پیدا کنند و علم و تعهّد و تدیّن و روحیّه ی انقلابی به عنوان ذخیره های حقیقی و مؤلّفه های اصلی شخصیّت آنها به وجود آید و این افراد به مدارس بروند.

معنای بزرگداشت، همین است که در محیط جامعه، هر کسی احساس کند که به معلّم خود و به سایر معلّمان، قلبا و روحا احترام می گذارد و آنها را بزرگ می شمارد. این، بزرگترین مشوّق برای تعلیم و تربیت است.

محیط جامعه اسلامی باید مثل یک مدرسه، محیط تعلیم و تعلّم باشد. اصل قضیّه این است.

سه عامل در صیانت از شان و نقش معلّم: ۱. خودِ معلّم: معلّم توجّه کند و بداند که آینده کشور متاثّر از همّت او و حکمت او است. ۲.حمایت آموزش و پرورش. ۳. فرهنگ سازی توسّط دستگاه های تبلیغی.

آنجایی که انسان امکان دارد اخلاص بورزد غنیمت است؛ یکی از آنجاها معلّمی است. می توانید با اخلاص کار کنید؛ و اگر با اخلاص کار کردید کارتان برکت پیدا خواهد کرد. نمونه ی روشن و حیّ و حاضر آن شهید مطهّری است.

آیت الله مطهّری با اخلاص حرکت می کرد، کارش برای خدا بود؛ ما از نزدیک با ایشان معاشر بودیم کارش را می دیدیم؛ نیتش را می‌فهمیدیم. آدمی بود زمان شناس، نیازشناس؛ نیازها را می دانست، می فهمید و می نشست برای خدا، برای پر کردن خلا این نیازها، با اخلاص کار می کرد و فکر می کرد و می گفت و می نوشت و تلاش می کرد و برخورد می کرد. نتیجه اخلاص او این شده است که کارهای او ماندگار است.

ببینیم چه لازم است از معارف الهی، معارف اسلامی، معارف مدنی، معارف تمدّن ساز، معارف انسان ساز؛ معارفی که یک ملّت را سربلند می کند، پیشرو می کند، پیشتاز می کند؛ که اگر در کتاب های ما وجود ندارد آنها را بگنجانیم.

گفتم بنشینید برای جوانان و کودکان، کتاب بنویسید. این کاری است که قم می تواند بر آن همّت بگمارد. بنابراین از جمله کارهای بسیار لازم، بسط فلسفه است؛ البته با مبانی مستحکم و ادبیّات خوب و جذّاب.

زبان، استخوان فقرات یک ملّت است.

برای یک چنین دستگاهی هر چه ما هزینه کنیم، هزینه نیست، سرمایه گذاری است؛ به این چشم به اقتصاد آپ نگه کنیم.

پرورش فقط دین دار شدن و عمق یافتن ایمان نیست که ما دنبالش هستیم. پرورش تأثیر خودش را در رفتارها، برخوردها، رشد شخصیّت، تقویت اعتماد به نفس و جوشاندن چشمه استعداد نشان می دهد.

پرورش خیلی مهم است و راه های پرورش هم "راه های علمی" مهمّی است.

فعّالیّت پرتلاش، هدفمند، هوشمند و سالم؛ هم سالم از لحاظ اعتقادی، هم سالم از لحاظ سیاسی، هم سالم از لحاظ اخلاقی؛ اینها جزو مسئولیّت های معاونت پرورشی است.

باید شاگرد را مثل مومی در دست چرخاند و شکل داد؛ منتها با ملایمت. هنر معلّمی این است.

آن هایی که افکار غربی را،سبک زندگی غربی را،روش‌های غربی را،لغات غربی را به طور پیوسته در داخل، در ادبیّات ما، در افکار ما، در دانشگاه های ما، در مدارس ما تزریق می کنند، پمپاژ می کنند، این ها همین تقی زاده های جدیدند.

آن هایی که پشت سر سند ۲۰۳۰_سند ۲۰۳۰ یعنی برگرداندن سبک زندگی اسلامی به زندگی غربی_می ایستند، همان تقی زاده های امروز هستند.

ظرفیّت وجودی ما این نیست که تا امروز دانش بشر و تجربه ی بشر به آن رسیده؛ ظرفیّتها خیلی بیشتر از اینها است! ما در نگاه به ظرفیّتهای جسمیِ خودمان هم دچار تنگ نظری هستیم! ما ظرفیّتهای جسمی خودمان را هم درست نمی شناسیم. پ.ن(به صفحه دقیق کتاب که وارد نمودم مرددم الکترونیکی مطالعه کردم)

شما مربّی عزیز، شما که در کتابخانه با کودک مواجه میشوید، شما که قصّه میگویید، شما که کتاب میفرستید، شما که کتاب میخوانید و شما که در کار هنری و آفرینش هنری خودتان، آن کودک را مخاطب قرار میدهید، بدانید که الان درست روی نقطه ی اصلی و اساسی حرکت میکنید! شما درست آن کاری را که باید انجام گیرد انجام میدهید! (پ.ن : از آنجایی که الکترونیکی مطالعه میکنم صفحه وارد شده ممکن ست کمی جلو یا عقب باشد)