بریده‌های کتاب خشت نو

معلّمی، صرفا فقط کارمندی یک اداره نیست،[بلکه] معلّمی یک شأن، یک جایگاه و یک مقام است‌.

ما در مراجعه به خود اگر عمیق ترین احساسات و عواطف و حالاتمان را ریشه یابی کنیم، در انتهای خط، یک معلّم را مشاهده می کنیم. معلّم است که ما را می تواند شجاع یا جبان، بخشنده یا بخیل، فداکار یا خودپرست، اهل علم و طالب علم و فهم و فرهنگ، یا منجمد و بسته و پایبند به تفکّرات جامد بار بیاورد. معلّم است که می تواند ما را متدیّن، با تقوا، پاک دامن، یا خدای ناکرده بی بند و بار بار بیاورد. معلّم چنین نقشی دارد. این ارزش معلّم است.این تأثیر معلّم است.

تشکیل هویت نسل جدید به دست معلم است؛ یعنی حتی نقشی پر رنگ تر از نقش پدر و مادر. خود شما هم فرزندان مدرسه ای دارید و می‌بینید که گاهی اوقات فرمایش آقا معلم یا خانم معلم برای بچه وحی مُنزل است.

اگر معلّم خوب عمل کند، صحیح عمل کند، با تدبیر عمل کند، با دلسوزی عمل کند، به نظر ما همه مشکلات جامعه حل می‌شود.

قشر کارگر و معلّم _که سازندگان و تولیدکنندگان اصلی کشور و اداره کنندگان حقیقی یک جامعه به حساب می آیند_صدها بار شرف دارند بر کسانی که سر سفره آماده ی مصرف می نشینند و فقط مصرف می کنند؛ بدون اینکه خیری برای جامعه یا برای پیشرفت آن داشته باشند.

در بخش تربیتِ معلّم باید سرمایه گذاری معنوی و مادّی شود و افراد برای معلّمی پرورش پیدا کنند و علم و تعهّد و تدیّن و روحیّه ی انقلابی به عنوان ذخیره های حقیقی و مؤلّفه های اصلی شخصیّت آنها به وجود آید و این افراد به مدارس بروند.

معنای بزرگداشت، همین است که در محیط جامعه، هر کسی احساس کند که به معلّم خود و به سایر معلّمان، قلبا و روحا احترام می گذارد و آنها را بزرگ می شمارد. این، بزرگترین مشوّق برای تعلیم و تربیت است.

محیط جامعه اسلامی باید مثل یک مدرسه، محیط تعلیم و تعلّم باشد. اصل قضیّه این است.

سه عامل در صیانت از شان و نقش معلّم: ۱. خودِ معلّم: معلّم توجّه کند و بداند که آینده کشور متاثّر از همّت او و حکمت او است. ۲.حمایت آموزش و پرورش. ۳. فرهنگ سازی توسّط دستگاه های تبلیغی.

آنجایی که انسان امکان دارد اخلاص بورزد غنیمت است؛ یکی از آنجاها معلّمی است. می توانید با اخلاص کار کنید؛ و اگر با اخلاص کار کردید کارتان برکت پیدا خواهد کرد. نمونه ی روشن و حیّ و حاضر آن شهید مطهّری است.

آیت الله مطهّری با اخلاص حرکت می کرد، کارش برای خدا بود؛ ما از نزدیک با ایشان معاشر بودیم کارش را می دیدیم؛ نیتش را می‌فهمیدیم. آدمی بود زمان شناس، نیازشناس؛ نیازها را می دانست، می فهمید و می نشست برای خدا، برای پر کردن خلا این نیازها، با اخلاص کار می کرد و فکر می کرد و می گفت و می نوشت و تلاش می کرد و برخورد می کرد. نتیجه اخلاص او این شده است که کارهای او ماندگار است.

ببینیم چه لازم است از معارف الهی، معارف اسلامی، معارف مدنی، معارف تمدّن ساز، معارف انسان ساز؛ معارفی که یک ملّت را سربلند می کند، پیشرو می کند، پیشتاز می کند؛ که اگر در کتاب های ما وجود ندارد آنها را بگنجانیم.

گفتم بنشینید برای جوانان و کودکان، کتاب بنویسید. این کاری است که قم می تواند بر آن همّت بگمارد. بنابراین از جمله کارهای بسیار لازم، بسط فلسفه است؛ البته با مبانی مستحکم و ادبیّات خوب و جذّاب.

زبان، استخوان فقرات یک ملّت است.

برای یک چنین دستگاهی هر چه ما هزینه کنیم، هزینه نیست، سرمایه گذاری است؛ به این چشم به اقتصاد آپ نگه کنیم.

پرورش فقط دین دار شدن و عمق یافتن ایمان نیست که ما دنبالش هستیم. پرورش تأثیر خودش را در رفتارها، برخوردها، رشد شخصیّت، تقویت اعتماد به نفس و جوشاندن چشمه استعداد نشان می دهد.