شما هر مسئله‌ای که برای ذهنتان مطرح شد اوّل نگاه کنید ببینید آیا این مسئله، مسئله‌ای است که برای زندگی شما، برنامهٔ شما، خطّ‌مشی شما، آیندهٔ شما تأثیری دارد یا ندارد؟

گاهی ما میخواهیم یک اخلاق خوب را در بین جامعه به وجود بیاوریم، مثالی که در تمجید آن اخلاقِ خوب میزنیم، حتماً از کشورهای غربی است! چه لزومی دارد؟ چرا ما این روحیّه را هِی در مخاطبینِ خودمان تقویت کنیم که برای تشخیص و تمایز خوب و بد و برجسته و غیر برجسته، باید نگاهشان به طرف غرب باشد؟ همینی که حالا بعضی از دوستان گفتند: غرب باوری. این خودباوری در مقابل آن است. (پ.ن: شماره صفحه ممکنه کمی جلو یا عقب باشد )

ما به خودمان که مراجعه می کنیم،عمیق ترین احساسات و عواطف و حالات خودمان را اگر ریشه یابی کنیم، در انتهای خط، یک معلم را مشاهده می کنیم. (پ.ن: از آنجایی که الکترونیکی مطالعه میکنم صفحه وارد شده ممکن ست کمی جلو یا عقب باشد )

شما مربّی عزیز، شما که در کتابخانه با کودک مواجه میشوید، شما که قصّه میگویید، شما که کتاب میفرستید، شما که کتاب میخوانید و شما که در کار هنری و آفرینش هنری خودتان، آن کودک را مخاطب قرار میدهید، بدانید که الان درست روی نقطه ی اصلی و اساسی حرکت میکنید! شما درست آن کاری را که باید انجام گیرد انجام میدهید! (پ.ن : از آنجایی که الکترونیکی مطالعه میکنم صفحه وارد شده ممکن ست کمی جلو یا عقب باشد)

ظرفیّت وجودی ما این نیست که تا امروز دانش بشر و تجربه ی بشر به آن رسیده؛ ظرفیّتها خیلی بیشتر از اینها است! ما در نگاه به ظرفیّتهای جسمیِ خودمان هم دچار تنگ نظری هستیم! ما ظرفیّتهای جسمی خودمان را هم درست نمی شناسیم. پ.ن(به صفحه دقیق کتاب که وارد نمودم مرددم الکترونیکی مطالعه کردم)