بریده‌های کتاب اربعین طوبی

هرچهل روز، یک گره باید بیفتد توی زندگی ما.که اگر نیفتد شک می‌کنم به ایمانم و میترسم از اینکه نکند به حال خودمان رهایمان کرده باشد.

نمی‌دانستم کجا می‌روم. اما می‌دانستم که باید بروم. ... فوقش اگر خلاف جهت رفته باشم، دست آخر از آن سر دنیا می‌رسم در پشتی اش.

برای این مسیر خون ها ریخته شده. قبل از صدام این راه باز بود و برو بیا داشت. موکب کم بود، اما قبایل می آمدند و زوار را با خود می بردند خانه هایشان. مضیف هایی ساخته بودند و مهمان داری می کردند. معروف بود که اگر دعوتشان را رد می کردی یک جاهایی شمشیر می کشیدند و زائر را به زور پذیرایی می کردند. آن همه شوکت و شکوه نمی دانم چه شد که با خروج این صدامی های ملعون، ممنوع شد. اگر کسی پیاده راهی کربلا می شد سر و کارش با استخبارات بود و شکنجه و اعدام... اما این مسیر تعطیل نشد. شیعیان و محبان، شبانه سفر می کردند. از بی راهه می رفتند. مردم قبایل هم پناهشان می دادند. توی مسیر با سنگ نشانه می گذاشتند؛ یک نشان...

«چه تمنای جواب داری ای انصاری؟ که حسین در خون خود آغشته است و بین سر و بدنش جدایی افتاده!»

هر چهل روز، یک گره باید بیفتد توی زندگی ما. که اگر نیفتد شک می‌کنم به ایمانم و می‌ترسم از اینکه نکند به حال خودمان رهایمان کرده باشد. منتظرم که همین روزها یک بلای کوچک در حد و اندازه من گیس سپید، سرم بیاید تا یک بار دیگر دست به زانویم بزنم و عبا سرم بگیرم و یک یا علی بگویم و یک پله بالاتر بروم...

- دیگر بهانه ای برای رفتن نداشتم. بهانه‌ای برای ماندن داشتم. اصلاً چرا بروم؟ زندگی جایی است که در آن آرامش داشته باشی.

... الحب عذاب!