بریده‌های کتاب جنگجوی عشق

نا‌امیدی برنامه‌ریزی شده نیست.

نمی‌خواهم اینجا -بین آدم‌ها- عین خر توی گل گیر کنم‌. می‌خواهم تنها باشم، توی خودم.

می‌دانم شب ها چطور در خودم فرد بروم. در روشنایی روز، پنهان شدن، همیشه سخت تر است.

من هیچ‌وقت در زندگی‌ام، حتی برای یک روز، بزرگ به نظر نرسیده بودم.

هرکسی که می‌گوید دوستم دارد، فقط به این دلیل است که این ابراز علاقه جزو وظایف و در قرارداد اوست.

زندگی، نه تنها ترسناک و ناامید کننده، که بسیار هم طولانی‌ست.

بدنِ من شبیه به یه اسباب بازی بود برای پیش‌بُردِ بازیِ اون...

من به خودم فکر می‌کنم و توی دلم به او می‌گویم " چرا داری گریه می‌کنی؟! چه چیز با ارزشی رو داری از دست می‌دی؟!"

بعد از اینکه مینویسم احساس میکنم ، آرامتر ،سالمتر و قویترم .

داشتن چیزی برای گفتن و نبودنِ کسی برای شنیدن، خیلی وحشتناک است‌. اوج بی‌کسی است.

به این فکر می‌کنم که آیا کشیش نمی‌داند درست زمانی که او اینجا مسئول بخشش و آمرزش در ازای توبه است، مریم مقدس توی اتاق پشتی در ازای هیچ می‌بخشد؟ کشیش احتمالاً خودش هم نمی‌داند که چرا بخشش خداوند باید قیمتی داشته باشد.

جایی نمانده که برای نجات به آن پناه نبرده باشم ،پس اینبار به خداوند پناه می برم