بریده‌های کتاب تولدی دیگر

هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می‌ریزد، مرواریدی صید نخواهد کرد من پری کوچک غمگینی را می‌شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد و دلش را در یک نی‌لبک چوبین می‌نوازد آرام، آرام پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می‌میرد و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد تولدی دیگر

من از نهایت شب حرف می‌زنم من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف می‌زنم اگر به خانه‌ی من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیار و یک دریچه که از آن به ازدحام کوچه‌ی خوشبخت بنگرم هدیه

پرنده گفت: «چه بویی، چه آفتابی، آه بهار آمده است و من به جستجوی جفت خویش خواهم رفت.» پرنده از لب ایوان پرید، مثل پیامی پرید و رفت پرنده کوچک بود پرنده فکر نمی‌کرد پرنده روزنامه نمی‌خواند پرنده قرض نداشت پرنده آدم‌ها را نمی‌شناخت پرنده روی هوا و بر فراز چراغ‌های خطر در ارتفاع بی‌خبری می‌پرید و لحظه‌های آبی را دیوانه‌وار تجربه می‌کرد پرنده، آه، فقط یک پرنده بود

به آفتاب سلامی دوباره خواهم داد به جویبار که در من جاری بود به ابرها که فکرهای طویلم بودند به رشد دردناک سپیدارهای باغ که با من از فصل‌های خشک گذر می‌کردند به دسته‌های کلاغان که عطر مزرعه‌های شبانه را برای من به هدیه می‌آوردند به مادرم که در آیینه زندگی می‌کرد و شکل پیری من بود و به زمین، که شهوت تکرار من، درون ملتهبش را از تخمه‌های سبز می‌انباشت ـ سلامی، دوباره خواهم داد می‌آیم، می‌آیم، می‌آیم با گیسویم: ادامه‌ی بوهای زیر خاک با چشم‌هایم: تجربه‌های غلیظ تاریکی با بوته‌ها که چیده‌ام از بیشه‌های آن سوی دیوار می‌آیم، می‌آیم، می‌آیم و آستانه پر از عشق می‌شود و من در آستانه به آنها که دوست می‌دارند و دختری که هنوز آنجا، در آستانه‌ی پر عشق ایستاده، سلامی دوباره خواهم داد

ای ماهی طلایی مرداب خون من خوش باد مستی‌ات، که مرا نوش می‌کنی تو دره بنفش غروبی که روز را بر سینه می‌فشاری و خاموش می‌کنی