بریده‌های کتاب اگر می توانستی خورشید را ببینی

دکارت اشتباه می‌کرد،وقتی گفت"برای خوب زندگی کردن باید بدون اینکه کسی شمارو ببینه زندگی کنین".برای خوب زندگی کردن باید یادبگیرین که اول خودتون رو ببینین.

شاید در مورد اینکه مکبث به نظرم محتاج دلسوزی است،دروغ گفتم.شاید چون حس خواستن چیزی که متعلق به تو نیست را درک می‌کنم.

چیزی که اغلب مردم درک نمی کنند این است که من توانایی خوشگذرانی و ناز و نعمت را ندارم. اگر تا آنجا که میتوانم سخت شنا نکنم و پاهایم را به امواج نکوبم، غرق میشوم.

"واو شیائویی! باید برای خودت رستوران باز کنی!" گل از گلش می‌شکفد. این بالاترین تعریف از آشپزی یک نفر است – البته اگر در رستوران غذا می‌خورید بالاترین تعریف مقایسه‌ی غذای آنجا با غذای خانگی است.

خیلی خوب است که بزرگسالی به من بگوید اوضاع روبه‌راه می‌شود. حتی اگر مطمئن نباشم این حرفش درست است.

می‌خواهم در کاری که انجام می‌دهم عالی باشم،مهم نیست چه کاری

همیشه فکر میکردم که شاید لقب ماشین مطالعه به نوعی تشویق محسوب میشود که یعنی بهره وری و سطوح نظم و انضباط بالاتر از سطح انسانی که یعنی من برای موفقیت برنامه ریزی شده بودم. حالا برایم سؤال است که شاید فردی را تعریف می کند که به قیمت از دست دادن احساسات خودش را وقف کارش کرده چیزی که شاید اصلا زنده نیست.

او خیلی لبخند می‌زند، علی‌رغم این واقعیت که ساعت هشت صبح پنجشنبه، سوژه‌ای برای لبخند زدن وجود ندارد. با این وجود، اگر من هم شاعری موفق و برنده‌ی جایزه‌ی حقوق هاروارد بودم، احتمالا حتی در مراسم تشییع جنازه‌ی خودم هم مثل احمق‌ها لبخند می‌زدم.

خود و جامعه مثل دریا و آسمون هستن یه تغییر روی یکیشون روی اون یکی منعکس میشه.

بخشی از وجودم آن توجه مثبت را می‌خواست و بخش دیگر-بخش بزرگتر-فقط می‌خواست فرار کند.

وقتی پنج ساله بودم مامان به من گفت که همه ی انسانها فقط یک مشت سلول منتظر تجزیه هستند.

چون که ما توی فیلم مارول نیستیم قرار نیست خوبی جلوی بدی بایسته - فقط همگی در تلاشیم که زنده بمونیم و حتی اگه قرار بود هم،ترجیح میدادم اون موجود بدجنس باشم که تا آخر زنده میمونه نه اون قهرمان که میمیره.

فراموش شده ها،بدشانس ها،کسانی که بیش از آنچه دارند می خواهند.کسانی که باید بخزند و تقلا کنند و بجنگند تا خودشان را از پایین به بالا بکشند که باید در همان سیستمی که برای شکست دادن آنها طراحی شده بازی کنند.همیشه اولین نفری هستند که وقتی چیزی اشتباه پیش می رود،مجازات و سرزنش میشوند.همیشه آخرین کسی هستند که دیده میشوند نجات می یابند.

چیزی که او درک نمی‌کند – چیزی که اغلب مردم درک نمی‌کنند – این است که من توانایی خوشگذرانی و ناز و نعمت را ندارم. اگر تا آنجا که می‌توانم سخت شنا نکنم، و پاهایم را به امواج نکوبم، غرق می‌شوم.

یادم می‌رود چقدر از دیگران دور است،حتی از کسانی که با آن‌ها آشناست.

ناامیدی در درونم شدت می گیرد. هیچ ارتباطی بین تسلط و هوش وجود ندارد من این را میدانم اما وقتی حتی نمی توانید یک جمله ی کامل را به زبان مادریتان بیان کنید سخت است که احساس خنگ بودن نکنید.

تمام عمرم آرزویم این بوده که دیده شوم، اما به این نتیجه رسیده‌ام که وقتی مردم از فاصله‌ی نزدیک نگاه می‌کنند، به ناچار متوجه بخش‌های زشت هم می‌شوند، دقیقا همانطور که ترک‌های روی گلدانِ رنگ‌شده فقط با بررسی دقیق مشخص می‌شوند.

"می‌دونی، اگه اینطور نبود که من و تو با تمام وجود از هم متنفر باشیم، شاید می‌تونستیم یه تیم دو نفره‌ی خیلی قدرتمند تشکیل بدیم." "صبر کن ببینم، ما از هم متنفریم؟"

در اطرافم چشمم به شعار مدرسه، "ارینگتون خانه است"می‌افتد که با حروف خیلی درشت بر روی یک بنر آویزان چاپ شده‌ است. اما ارینگتون خانه نیست، یا حداقل برای کسی مثل من خانه نیست. ارینگتون یک نردبان است. تنها نردبانی که می‌تواند والدین مرا از آپارتمان کثیفشان در حومه‌ی پکن بالا بفرستد، که می‌تواند فاصله‌ی بین من و حقوق هفت رقمی را کم کند، که می‌تواند اجازه دهد روی استیج بزرگ و تمیزی مثل این در کنار فردی همچون هنری لی بایستم. چطور می‌توانم بدون این نردبان لعنتی تا آن بالا بروم؟

همیشه می‌توانید بشقاب شکسته را چسب بزنید یا جایگزین کنید، اما اگر به مردم صدمه بزنید – دیگر راه برگشت و جبران وجود ندارد.