بریده‌های کتاب شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی 1 و 2 و 3 و 4 و 5

بیا تا نداریم دل را به رنج که با کس نسازد سرای سپنج

"دریغ است ایران که ویران شود کُنامِ پلنگان و شیران شود"

چـو ایـران نباشد تن من مـباد در این بوم و بر زنده یک تن مباد

منی چون بپیوست با کردگار شکست اندر آورد و برگشت کار

جهان سر به سر چو فسانست و بس نماند بد و نیک بر هیچ‌کس

گر از دشمنت بد رسد، گر ز دوست بد و نیک را داد دادن، نکوست

نِگَــر تا چه کاری همــان بِدْرَوی سخن هرچه گویی همان بشنوی

دروگر زمان است و ما چون گیا همانش نبیره همانش نیا به پیر و جوان یک به یک ننگرد شکاری که پیش آیدش بشکرد جهان را چنین است ساز و نهاد که جز مرگ را کس ز مادر نزاد ازین در درآید، بدان بگذرد زمانه برو دم همی بشمرد

چه جویی ازین تیره خاک نژند که هم بازگرداندت مستمند که گر چرخ گردان کشد زین تو سرانجام خاک است بالین تو

که گوید برو دست رستم ببند نبندد مرا دست چرخ بلند که گر چرخ گوید مراکاین نیوش به گرز گرانش بمالم دو گوش من از کودکی تا شدستم کهن بدین گونه از کس نبردم سخن مرا خواری از پوزش و خواهش است وزین نرم گفتن مرا کاهش است