بریده‌های کتاب پیش از بستن چمدان

از د جدا شد. رفت پشت پنجره. به پل خلوت چشم دوخت. اشک نریخته اش را از گوشه چشم پاک کرد و گفت: اسب های وحشی، با چشمانی اشک بار، افسار شده اند.

یقه‌ام را گرفته‌اید، قبول؛ ولی حق ندارید نفسم را هم بگیرید.

آموختن زبان دل، سخت شده. انگار همه مان باید برویم کلاس.

تو اندونزی درخت‌هایی هست به اسم یوپاس. این درخت‌ها سم ترشح می‌کنند و آن قدر انبوه و پر برگند که همه‌ی گیاهان دوربر خودشان را نابود می‌کنند.این روزها احساس میکنم، زیر یکی از درخت‌هام.

«من معتقدم خوب‌ها خیلی بیشتر از بدها هستند؛ فقط بدها سروصدای بیشتری دارند؛ برای همین شاید بیشتر دیده میشوند. کی بود می‌گفت بدی در سطح حرکت می‌کند و خوبی در عمق؟»

چرا فقط زخمی را که از آن خون می‌رود، می‌بینید؟ :)))

«من نمی‌خواهم همه چیز کسی باشم‌ این جوری دوست داشتن فقط قفل و زنجیره. این پدر و مادرها انتظار دارند حتی اگر آدم بمیرد، از آن دنیا اس ام اس بزند که رسیدم.»

-« می‌دونی سخت‌ترین کار دنیا چیه؟» +«چیه؟» -«دوست داشتن گلی جان»

«شد من یک بار بروم سفر و اوضاع شما عادی بماند؟» گله‌مند گفت : «بله شده بارها. بد‌ی‌اش این است که آرامش در خاطره نمی‌ماند.»

در هر جایی مهم ترین چیز برای من پنجره‌هاشه. این که رو به کجا باز می‌شوند و چه قدر می‌توانند حال و هوای آدم را عوض کنند.

«اتفاقا من از صدای زنگ تلفن خوشم می‌آید از صدای زنگ در هم خوشم می‌آید. این‌ها همه نشان می‌دهد که آدم تنها نیست.»

عشق، نجات‌دهنده است.

آدم وقتی به یک آرزویش نرسد می‌رود سراغ یک آرزوی دیگر؛ اما مادرم فقط یکیه. پدرم هم فقط یکی بود.

«دلم برای مامان می‌سوزد؛ اما دلم نمی‌خواهد به خاطر دل‌سوزی از حرفم بگذرم. با دل‌سوزی هیچ وقت حالم خوب نمی‌شود. دلم می‌خواهد قانع شوم .دلم می‌خواهد مامان هم متوجه اشتباهاتش بشود. »

اشکال مامان اینه که فکر می‌کنه با زحمت کشیدن برای شکم، می‌تواند مغز را هم شست و شو بدهد.