بریده‌های کتاب هفت جن (7 جن)

گاهی چقدر از خودت ناامید می شوی وقتی بلد نیستی چطور به آنکه دوستش می داری نزدیک شوی و مدام در خودت خفه خون می گیری! اصلا زنده بودنت به چه می ارزد؟به لعنت خدا!چقدر خجالت آور است نتوانی یک مکالمه ی ساده را طوری پیش ببری که کار به اینجا نرسد؛به اشک و ناله!

زمان به من آموخت زندگی پر از کسانی است که می آیند و می روند و تنها کسی که می ماند خودت هستی؛ شاید برای اینکه روایت کنی تا همه بدانند روزی رویایت رهایی بوده از زمین،از باد،آتش،آب و خاک.

گاهی رویاها سالها از ما دورند، بله دورند، اما وقتی در ذهنت جان بگیرند تو را با بقیه ی زن ها غریبه می کنند تا انتها همانی رابجویی که میخواهی ، حتی میان دخترانی که بر سرگور تازه و نمناک پدرشان های های می زنند و ای کاش زندگی قلب مرا اینطور پاره نمی کرد.