بریده‌های کتاب تاریک ماه

دختر زیبایی است، هر دو بار که دیدمش دلم به تپش افتاد، مثل سنگی که بیفتد به برکه‌ای یکهو، هوایی می‌شود آدم، دست خودش که نیست. لبه های زری دوزی شده لباس بلوچی‌اش افتاده بود روی صندل‌های بندری،برازنده است لاکردار، با آن چشمهای درشت توی آن صورت گرد گندمی.

سینه‌ام اطراقگاه غم‌باد است.

تنها همین یاد کردن خاطره‌های تو است که رمقی به جانم می‌آورد، یعنی فرق من و وحوشات بیابان اگر حساب کنی در همین جاهاست، این‌که تو از خیالم کنده نمی‌شوی هیهات.

تحمل کن مرد، تحمل دارایی مردان است.

آدمی وقتی که تنهاست با خودش خیال‌ها می‌کند خورشید، دقیق می‌شود به هر چیزی، دنیا را طور دیگری می‌پاید، با چشم دیگری، صداها را بهتر می‌شنوی، به جنس و جای صدا فکر می‌کنی، حتی به صدای خودت.