بریده‌های کتاب آدمی: یک تاریخ نویدبخش

بنا بر افسانه ای دیرپا، انسان به واسطهٔ سرشتش خودخواه و تهاجمی و زودترس است. در واقعیت، برعکسش حقیقت دارد. وقتی بحران رخ می دهد، وقتی بمب ها فرو می بارند یا سیلاب بالا می آید، ما انسان ها به بهترین نسخهٔ خود تبدیل می شویم.

اجزای سازندهٔ اصلی تکامل حیات روشن هستند. به اینها نیاز دارید: کلی رنج. کلی تلاش. کلی زمان.

این کتاب موعظه ای دربارهٔ نیکی ذاتی مردم نیست. مشخص است که ما فرشته نیستیم. موجوداتی پیچیده ایم، با وجهه ای نیک و وجهه ای نه چندان نیک. مسأله این است که به سراغ کدام وجهه می‌رویم. بیان سادهٔ استدلال من این است: ما _طبق سرشت خود، به عنوان کودک، در جزیره ای نامسکون، هنگام آغاز جنگ، هنگام وقوع فاجعه_ تمایل شدیدی به سویهٔ نیک خود داریم. شواهد علمی زیادی ارائه خواهم کرد که نشان می دهند دیدگاه مثبت تر به سرشت انسان تا چه حد واقع بینانه است. در عین حال متقاعد شده ام که اگر شروع به باورش بکنیم، می تواند بیشتر واقعی بشود.

«انسان آزاد زاده می‌شود و همه‌جا در بند است.»

«وقتی با یک نفر به زبانی که می‌فهمد حرف بزنی، وارد ذهنش می‌شود. وقتی با او به زبان خودش حرف بزنی، وارد قلبش می‌شود.» - نلسون ماندلا

هنگام مطالعهٔ هر موضوعی یا در نظر گرفتن هر فلسفه ای، فقط از خود بپرسید واقعیات چیستند و حقیقتی که آن واقعیات نشان می‌دهند چیست. هرگز اجازه ندهید آنچه دوست دارید به آن باور داشته باشید، یا آنچه فکر می کنید اگر باور شود برای اجتماع آثاری مفید خواهد داشت، شما را گمراه کند، بلکه فقط و منحصرا به واقعیات نگاه کنید.

«هیچ یک از باور های ما حقیقت مطلق ندارند؛ همگی سایه روشنی از ابهام و خطا دارند.»

«در واقع مردم تلاش زیادی می کنند، رنج زیادی تحمل می کنند، که خوب باشند. مردم در تلاش برای خوب بودن گیر افتادند.»

هیچ‌یک از باورهای ما حقیقت مطلق ندارند؛ همگی سایه‌روشنی از ابهام و خطا دارند. پس اگر هدف ما هرچه نزدیک‌تر شدن به حقیقت باشد، باید قطعیت را کنار بگذاریم و در هر گام از خود سوال کنیم.