بریده‌های کتاب آدمی: یک تاریخ نویدبخش

و بعد به سراغ پرسش نهایی خواهیم رفت: وقتی مردم به عدم تناسب معترف شوند و تصمیم بگیرند دیدگاهی جدید و واقع‌گرا به بشریت داشته باشند، به چه نوع جامعه‌ای می‌رسیم؟

دیکتاتور ها و مستبد ها، فرمانداران و ژنرال ها، همهٔ آنها اغلب برای جلوگیری از سناریو هایی که فقط در ذهن خودشان است به خشونت شدید روی می آورند چون فرضشان این است که فلان فرد عادی تابع نفع فردی خودش است، درست مثل خودشان.

مردم‌سالاری‌های سراسر جهان مبتلا به حداقل هفت بلا هستند: فرسایش احزاب؛ شهروندانی که دیگر به هم اعتماد ندارند؛ اقلیت‌هایی که بیرون مانده‌اند؛ رأی‌دهندگانی که منفعل شده‌اند؛ سیاست پیشگانی که فاسد از آب در می‌آیند؛ ثروتمندانی که مالیات نمی‌دهند؛ و این آگاهی رو به رشد که مردم‌سالاری مدرن ما سرشار از نابرابری است.

ساختار ما به شکلی است که در برابر هم مثل آینه باشیم.

انسان آزاد زاده می شود و همه جا در بند است.

اولین شواهد باستان‌شناختی جنگ حدود ده‌هزار سال پیش ظاهر [شد] که با توسعهٔ مالکیت خصوصی و کشاورزی همزمان است.

بنا بر افسانه ای دیرپا، انسان به واسطهٔ سرشتش خودخواه و تهاجمی و زودترس است. در واقعیت، برعکسش حقیقت دارد. وقتی بحران رخ می دهد، وقتی بمب ها فرو می بارند یا سیلاب بالا می آید، ما انسان ها به بهترین نسخهٔ خود تبدیل می شویم.

اجزای سازندهٔ اصلی تکامل حیات روشن هستند. به اینها نیاز دارید: کلی رنج. کلی تلاش. کلی زمان.

این کتاب موعظه ای دربارهٔ نیکی ذاتی مردم نیست. مشخص است که ما فرشته نیستیم. موجوداتی پیچیده ایم، با وجهه ای نیک و وجهه ای نه چندان نیک. مسأله این است که به سراغ کدام وجهه می‌رویم. بیان سادهٔ استدلال من این است: ما _طبق سرشت خود، به عنوان کودک، در جزیره ای نامسکون، هنگام آغاز جنگ، هنگام وقوع فاجعه_ تمایل شدیدی به سویهٔ نیک خود داریم. شواهد علمی زیادی ارائه خواهم کرد که نشان می دهند دیدگاه مثبت تر به سرشت انسان تا چه حد واقع بینانه است. در عین حال متقاعد شده ام که اگر شروع به باورش بکنیم، می تواند بیشتر واقعی بشود.

«انسان آزاد زاده می‌شود و همه‌جا در بند است.»

«وقتی با یک نفر به زبانی که می‌فهمد حرف بزنی، وارد ذهنش می‌شود. وقتی با او به زبان خودش حرف بزنی، وارد قلبش می‌شود.» - نلسون ماندلا