بریده‌های کتاب سرمه ای

فراموشت خواهم کرد؛ یادم کن تو هم گاهی شبی در خلوت جنگل به حمدو قل هواللهی!

نیستی از که بپرسیم نشانی هارا؟! پای عشق که بریزیم جوانی هارا؟! رفته ‌ای فکر نکردی که پس از رفتن تو چه کسی درک کند حال روانی هارا هیچکس مثل دل بی کس من لمس نکرد این دل اشوبی و این دل نگرانی ها

آدمیزادست و عشق و دل به هرکاری زدن آدم‌ست و سیب خوردن آدم است و اشتباه

دو دلم این که بیاید من معمولی را سر و سامان بدهد یا سر و سامان ببرد؟!

با یاد دوست غیر تلنبار بغض و آه/ هی گوش دادن «شجریان» چه فایده؟

عشق مدت‌هاست این روح سراسر درد را برده بر بام جنون و نردبان برداشته

تو تقدیر منی ای عشق، اما عقل می‌گوید بیا بگذر ز تقدیرت... همین یک کارمان مانده #حامد_می‌فرماد

خسته از این روزهای تلخ و مسموم و غریب یک نفر احوال می‌پرسد مرا آن هم غم است

تو تقدیر منی ای عشق اما عقل می‌گوید: بیا بگذر ز تقدیرت... همین یک کارمان مانده

رهایم کرده دنیا مثل یوسف در ته چاهی شنیده بودم و دیدم که چاهی خانه ماهی

نشسته در حیاط و ظرف چینی روی زانویش اناری بر لبش گل کرده سنجاقی به گیسویش قناری های این اطراف را بی بال و پر کرده صدای نازک برخورد چینی با النگویش مضاعف میکند زیبایی اش را گوشوار آنسان که در باغی درختی مهربان را آلبالویش

لاک‌پشتانه به دنبال تو می‌آیم و آه چه امیدی که پی باد به راه افتادن

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت ....

چه ذوقی می‌کند انگشترم هر بار می‌بیند عقیقی که بر آن نام تو را کندم بغل کرده

بعدها تاریخ می‌گوید که چشمانت چه کرد با من تنهاتر از ستارخان بی سپاه

با لبی تشنه و بی بسمل و چاقویی کُند ما که رفتیم ولی رسم مسلمانی نیست