بریده‌های کتاب سبک ها و مهارت های ارتباطی

صفت مشخصه بارز فردی پایداری است که در موقعیت‌های مختلف نسبتا ثابت است و فکر، احساس، و عمل فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

هرچه شخصیت افراد از پختگی و رشد بیشتری برخوردار باشد، رفتارشان به سادگی، صراحت و صداقت گرایش می یابد.

تجارت ناراحت کننده بار ها به یاد آورده می‌شوند تا در محتویات حافظه به عنوان تجربه‌ی معمولی جذب و هضم شوند.

با حرف زدن درباره‌ی تجربه ای که در ذهنمان سرکوب شده، ما آن تجربه را به زبان ترجمه می‌کنیم. هنگامی که یک تجربه در قالب زبان جای گرفت، فرد می‌تواند درک بهتری از آن داشته باشد و درنهایت تجربه‌ی یادشده را به عنوان یک تجربه، پشت سر بگذارد و به تحول خود ادامه دهد.

مراد از صمیمیت، اعتمادی است که امکان درک کردن و درک شدن را فراهم می‌کند.اعتمادی که در میان گذاشتن احساسات و افکار خصوصی را فراهم می‌سازد.[...]اعتماد خود محصول مراقبت و خودپیروی است. مراد از مراقبت، کمک به رشد و رضایت فرد مقابل است. در یک رابطه ی رضایت‌بخش فرد به نیازها و تجارب فرد مقابل حساسیت نشان میدهد.

ارزش‌داوری های ما معمولا بر اساس قضاوت درباره پیامد‌ها و نتایج افکار، احساسات، و اعمال دیگران است، در حالی که می‌توان با دیگران بر اساس توجه به ماهیت و علل افکار، احساسات و اعمال آنها نیز ارتباط برقرار کرد. چنین امری دریچه‌ی جدیدی را برای برقراری ارتباط بر ما می‌گشاید، دریچه‌ای که عمق بیشتری به ارتباط می‌بخشد و آن را موثرتر می‌سازد.

اگر میزان آزادی و دایره ی اختیار کودک تعیین نشود، کودک یاد نمی‌گیرد تجاوز به حقوق دیگران کجاست و چه اعمالی ممکن است به ضرر خودش تمام شود.

اگر مراقبت در رابطه یک طرفه باشد، منجر به تداوم رابطه نمی‌شود. وقتی کسی احساس کند در یک رابطه بیش از آنی که دریافت کند، نثار می‌کند ممکن است احساس کند از او سواستفاده یا استفاده ابزاری می‌شود. در مقابل، کسی که بیش از آنی که می‌دهد، دریافت می‌کند ممکن است احساس گناه کند.

یکی از مهارت های اساسی در رابطه‌ی صمیمی شناخت دقیق مواقعی است که نباید حرف زد.

تعریف من از رابطه ی انسانی رضایت‌بخش، رابطه‌ای است که در آن سه مؤلفه‌ی در هم‌تنیده،یعنی صمیمیت، مراقبت، و ازادی وجود دارد

عشق انسانی در قالب صمیمیت، مراقبت و آزادی تجلی عینی می‌یابد.

در واقع کوشش برای فکر نکردن به یک پدیده، مستلزم فکرکردن بیشتر در باره‌ی آن است.

حمایت از کودک به معنای بله گفتن به تمام خواسته های او نیست، بلکه تعیین محدودیت مناسب با هدف کمک به رشد مهارت های کودک، حمایتگری است.

آنچه زمینه‌ی حل مشکلات ارتباطی را هنگامی که حق ما ضایع می‌شود فراهم می‌کند، پذیرش حقوق فردی خود است. اساس این حقوق پذیرش این اصل است که قضاوت نهایی درباره ی رفتار ما، با خودمان است و ما باید مسئولیت این قضاوت را نیز بر عهده بگیریم. پذیرش این اصل سبب می‌شود که برای رفتارهایمان همیشه مجبور به دلیل تراشی نباشیم.

به قول پاسکال، دل دلایلی دارد که عقل آنها را نمی‌شناسد. منطق در همه‌ی شئون زندگی و ساحت‌های وجودی ما کارساز نیست.

آن افرادی که منابع درونی شده ی اندکی از بزرگی و احترام به خود دارند، ممکن است در اثر کوچکترین مشکل در ارتباط واکنش های نارسیسیتیک نابالغانه را نشان دهند. این افراد در صورت فقدان تحسین از سوی دیگران، نخست به خشم و در نهایت به نوعی افسردگی و احساس خالی بودن دچار می‌شوند.

ما عادت کرده ایم دیدگاه ها، افکار و رفتار های دیگران را تنها بر اساس چهارچوب های خود داوری کنیم و نمی‌توانیم هیچ راه دیگری را برای ارتباط با دیگران تصور کنیم. درحالی که می‌توان با دیگران براساس توجه به ماهیت و علل افکار، احساسات و اعمال آنها نیز ارتباط برقرار کرد. این دریچه عمق بیشتری به ارتباط می‌بخشد و آن را موثر تر می سازد.

یکی از موانع اصلی برقراری ارتباط، گرایش طبیعی ما به قضاوت و داوری درباره‌ی دیدگاه‌ها، افکار و احساسات فرد مقابل است. این امر‌ نشان می‌دهد که ذهن ما با ارزیابی کردن مداوم و خوب و بد کردن امور شرطی شده است. جملاتی از این دست "از حرف‌هایش خوشم نیامد. این افکار درست نیست. اینطور عمل کردن خوب نیست. به نظر من واقعا خوب بود. آفرین چه قدر خوب فکر می‌کنی و... " نشان می‌دهد نخستین واکنش ما در ارتباط، ارزش داوری فرد مقابل بر اساس دیدگاه‌ها و چارچوب‌های خودمان است.

خودافشایی به معنای گفتن چیزی درباره‌ی خود در رابطه است. خودافشایی احساسات و نگرانی ها ما را به سطح رابطه می‌آورد، زیرا تنها در این حالت است که حل کردن آنها امکان‌پذیر می‌شود.

خود بزرگ بینی آشکار و همچنین آسیب پذیری پنهان، هر دو انعکاسی از حساسیت بیش از حد به تایید و حمایت دیگران است.