آن افرادی که منابع درونی شده ی اندکی از بزرگی و احترام به خود دارند، ممکن است در اثر کوچکترین مشکل در ارتباط واکنش های نارسیسیتیک نابالغانه را نشان دهند. این افراد در صورت فقدان تحسین از سوی دیگران، نخست به خشم و در نهایت به نوعی افسردگی و احساس خالی بودن دچار می‌شوند.

ما عادت کرده ایم دیدگاه ها، افکار و رفتار های دیگران را تنها بر اساس چهارچوب های خود داوری کنیم و نمی‌توانیم هیچ راه دیگری را برای ارتباط با دیگران تصور کنیم. درحالی که می‌توان با دیگران براساس توجه به ماهیت و علل افکار، احساسات و اعمال آنها نیز ارتباط برقرار کرد. این دریچه عمق بیشتری به ارتباط می‌بخشد و آن را موثر تر می سازد.

یکی از موانع اصلی برقراری ارتباط، گرایش طبیعی ما به قضاوت و داوری درباره‌ی دیدگاه‌ها، افکار و احساسات فرد مقابل است. این امر‌ نشان می‌دهد که ذهن ما با ارزیابی کردن مداوم و خوب و بد کردن امور شرطی شده است. جملاتی از این دست "از حرف‌هایش خوشم نیامد. این افکار درست نیست. اینطور عمل کردن خوب نیست. به نظر من واقعا خوب بود. آفرین چه قدر خوب فکر می‌کنی و... " نشان می‌دهد نخستین واکنش ما در ارتباط، ارزش داوری فرد مقابل بر اساس دیدگاه‌ها و چارچوب‌های خودمان است.

خودافشایی به معنای گفتن چیزی درباره‌ی خود در رابطه است. خودافشایی احساسات و نگرانی ها ما را به سطح رابطه می‌آورد، زیرا تنها در این حالت است که حل کردن آنها امکان‌پذیر می‌شود.