بریده‌های کتاب سوگ سیاوش (در مرگ و رستاخیز)

آفرینش جهان و تولد انسان همانند یکدیگرند و هر دو به ذات خویش بازمی‌گردند، یکی پس از رستاخیز و یکی پس از مرگ.

انسان از مینو به گیتی آمد، رسالت خود را به انجام رساند و از گیتی به مینو بازگشت. انسان وحدت خود را با خود، با جهان و خدا بازیافت و آفریده‌ همان آفریدگار شد.

آدمی چون به کاری پردازد که به‌خاطر آن آفریده شده است، خدا را کامروا کرده است. کار انسان کار خداست.

در سیر آدمی از مینو به گیتی و از گیتی به مینو، جبر دایرۀ بستهٔ زمان کرانمند است در آزادی زمان بی‌کران.

پیروزی انسان در خود، در عالم صغیر چون پیروزی اهورامزداست در کیهان، در عالم کبیر و یکی بی‌آندیگری ناممکن است.

نه‌تنها آفرینش به یاری انسان شدنی است که جنگ نیک و بد نیز با همرزمی انسان به پیروزی خدا می‌انجامد. فروهرها به‌جای آنکه در مینو بمانند و در ایمنی بسر برند، گیتیانه می‌شوند تا بجنگند.

آرمانهای آدمی همیشه از او دور است و چون یک گام برداریم آنها به‌شتاب گامها برداشته‌اند.

همه‌ی آنان که از پادشاهی دروغ به‌ستوهند به پا می‌خیزند که تباه‌کننده‌ی سیاوش را از صفحه‌‌ی روزگار بزدایند.