بریده‌های کتاب شایو

من باید زنده بمانم و برای برآوردن خواسته هایم با جهان دست و پنجه نرم کنم.

آیا کسی هست که تباه نشده باشد؟

همان‌طور که آدم حق زندگی دارد، حق مردن نیز باید داشته باشد.

انهایی که میل به زندگی دارند،هر سدی هم که سر راهشان باشد همواره زمینه بقایشان را هموار میکند.

"من هم هیچ درکی از جهان ندارم. اصلا فکر هم نکنم کسی داشته باشه. همه بچه می‌مونن، هرچقدر هم که زمان بگذره. از هیچ چیز درکی نخواهیم داشت. "

آدم های پست عمر دراز تری دارند ، خوب ها زود می میرند .

ما حالا هم مرده ایم تا به شکل دیگری به زندگی باز گردیم.

«میگن اون هایی که گل های تابستونی دوست دارن تو تابستون هم میمیرن.»

خیلی خنده‌دار است. تنها چیزی که از تجربیات جنگ برایم مانده همین یک جفت کتانی است.

تنها از یک چیز می شود مطمئن بود: آدمی برای بقا باید ادا در بیاورد.

خودم هم دوست دارم روزی فاسد شوم. انگار راه دیگری برای ادامه‌ی زندگی پیش رویم نیست.

وقتی ادای خنگ هارا درمی‌آوردم،شایعه خنگی ام بر سر زبان ها بود.ادای دروغگو هارا که درمیاوردم دروغگو میخواندنم.وقتی مثل پولدارها رفتار کردم انگ پولداری بهم چسپاندن.وقتی بی‌قید و سهل انگار رفتار میکردم جز سهل‌انگاران به حساب میاوردنم.اما وقتی ندانسته از دردی که به راستی داشتم نالیدم،چو انداختند که دارد ادا درمیاورد و ساختگی است.

انسانیت؟ بچه شده اید؟ انسانیت یعنی کوبیدنِ رفقا برای رفاه حال شخصی. درجه ای از قتل است. دیگر چه فرقی میکند، فقط حکم مرگ در آن نیست. خودمان را گول نزنیم.